Η αδυναμία των συστημικών δυνάμεων να βρουν έναν αποτελεσματικό τρόπο υπέρβασης της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη οφείλεται στο ευρώ.
Αυτό το νομισματικό σύστημα, δρα τόσο ως γενεσιουργός αιτία του χρέους, όσο και παράλληλα με την κρίση υποδαύλιζοντας την ανισότητα, την κοινωνική αδικία και κυρίως την απόκλιση των εθνικών οικονομιών.
Παρόλο που το ευρώ κλυδωνίζεται και είναι ο αδύναμος κρίκος τον οποίο το σύστημα στηρίζει με νύχια και με δόντια εδώ και χρόνια, η Αριστερά -κατά κύριο λόγο- δεν έχει δει αυτό το τόσο εύθραυστο σημείο του συστήματος.
Πιθανόν να αδυνατεί να κατανοήσει τόσο τον σύγχρονο καπιταλισμό όσο και τα εύθραυστα σημεία του. Όμως όχι τυχαία μεγάλα τμήματα της αριστεράς -μοιρολατρικά- θεωρούν ότι το ευρώ είναι απλώς ένα νόμισμα για το οποίο δεν αξίζει να παλεύεις, στο βαθμό που κι ένα νέο νόμισμα θα παράγει ανισότητα και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Όμως γύρω από το ευρω δίνεται η μητέρα των μαχών. Μια μάχη που οι λαοί την δίνουν μόνοι τους ενάντια στις οικονομικές και πολίτικες ελιτ.
Το αντι-ευρω πνεύμα σήμερα το θρέφει περισσότερο ο Σοιμπλε και λιγότερο η Αριστερά. Ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ κάνει ότι θα έκανε ο πιο αντισυστημικός παίκτης του καπιταλισμού, καθώς τράβα την μπλε κουρτίνα με τα κιτρινα αστεράκια της Ενωμένης Ευρώπης και αποκαλύπτει τον καπιταλισμό, καθαρό και κρυστάλλινο σε όλη του την σκληρότητα και αγριότητα.
Σε αυτό το σημείο μια διορατική αριστερά θα μπορουσε να αναπτύξει τις ιδέες της και το κίνημα κατά του ευρώ και -αποκτώντας πολιτική ηγεμονία- να καθοδηγήσει τα πράγματα σε μια νέα φάση τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Τίποτα όπως δεν δείχνει ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Το βέβαιο είναι ότι αν δεν ξυπνήσει η Αριστερά από το λήθαργο και δεν ηγηθεί στην πορεία διαμόρφωσης του, τότε ο καπιταλισμός και το σύστημα θα διεκπεραιωθεί ήσυχα στην επόμενη φάση μέσω του φασισμού.
Ετσι εγινε στον μεσοπόλεμο, έτσι συμβαίνει και τώρα με τον Γκριλο και με την Λεπεν και τον Τραμπ.
Για την ώρα η Αριστερά είναι πολυδιασπασμένη και απόλυτα αδύναμη να κατανοήσει την κομβική φύση της μάχης του ευρώ.
Σε μεγάλο βαθμό περιπλανάται σε ένα οραματικό επίπεδο κατάλυσης του καπιταλισμού, στα οποία το μείζων τελεολογικό ερώτημα είναι ανάμεσα στον Μαρξ ή τον Κέινς.
Αν κάποτε φτάσει στο δια ταύτα προτάσσει και εντάσσει την «έξοδο από όλα ως εξέλιξη σε μια μακρινή πορεία προς τον ορίζοντα […]»
και εκεί ταυτίζει το ευρώ με την Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνοντας πλήρη σύγχυση σχετικά με τις άμεσες κοινωνικές ανάγκες και την μάχη μου δίνουν τα λαϊκά στρώματα καθημερινά.
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
.jpg)
