Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

Η «συνοικία το όνειρο» που μετατράπηκε σε εφιάλτη

Print Friendly and PDF Print Print Friendly and PDF PDF

Τα χρόνια που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο, «βύθισαν» τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων στη φτώχεια και την ανέχεια. Όποιος έχει ακούσει ιστορίες από παλαιότερους γνωρίζει πως εκείνα τα χρόνια η εξαθλίωση μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας ήταν που οδήγησαν πολλούς στη μετανάστευση.
Η πείνα και οι κάκιστες συνθήκες διαβίωσης ήταν για πάρα πολλούς Έλληνες καθημερινός «σύντροφος» σε μια ζωή που είχε πολλές πίκρες και μετρημένες στα δάχτυλα χαρές. Τη δεκαετία του 1960 η Ελλάδα προσπαθούσε να ξανασταθεί στα πόδια της, αλλά τα κουράγια και οι αντοχές είχαν σωθεί.
Τότε ένας φτασμένος ηθοποιός, αποφασίζει να κάνει την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά με στόχο να μεταφέρει (όσο αυτό ήταν δυνατόν) στη μεγάλη οθόνη όλα τα βάσανα και τις κακουχίες που βίωναν οι άνθρωποι στις φτωχογειτονιές της χώρας.
Όταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης αποφάσιζε να δημιουργήσει την ταινία «συνοικία το όνειρο» δεν περίμενε πως η προσπάθεια του αυτή θα μετατρεπόταν σε έναν πραγματικό εφιάλτη και θα τον ανάγκαζε να αποκηρύξει το ίδιο του το δημιούργημα το οποίο έπεσε στα νύχια της λογοκρισίας που δεν επέτρεψε να βγει προς τα έξω μια τέτοια εικόνα για την «ευημερούσα» Ελλάδα.
«Πέτρα» στη βιτρίνα μιας… χαρούμενης Αθήνας
wknkssnyykaonr4
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Αλέκος Αλεξανδράκης, έχοντας ήδη μια επιτυχημένη πορεία στον κινηματογράφο και το θέατρο, αποφάσισε να κάνει το πρώτο του εγχείρημα πίσω από τις κάμερες.
Όπως ο ίδιος ο αξέχαστος ηθοποιός είχε πει σε παλαιότερες συνεντεύξεις του, έβαλε σε αυτό το εγχείρημα όσα λεφτά είχε αποταμιεύσει από τις ταινίες στις οποίες είχε πρωταγωνιστήσει τα προηγούμενα χρόνια. Υπογράφει, λοιπόν, τη σκηνοθεσία της ταινίας «Συνοικία το Όνειρο», σε σενάριο του Τάσου Λειβαδίτη και του Κώστα Κοτζιά.
Πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος και στο πλευρό του, η πρώην σύζυγός του Αλίκη Γεωργούλη, αλλά και πολλοί άλλοι γνωστοί και ταλαντούχοι ηθοποιοί όπως η Σαπφώ Νοταρά και ο σπουδαίος Μάνος Κατράκης. Το κόστος της ταινίας ήταν υψηλό, καθώς τα περισσότερα γυρίσματα ήταν εξωτερικά αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον δημιουργό της ο οποίος επεδίωκε να δείξει το πραγματικό πρόσωπο της φτώχειας και της εξαθλίωσης, πετώντας μια «πέτρα» στη βιτρίνα της ωραιοποιημένης πρωτεύουσας που γλεντάει και τα σπάει στα μπουζούκια, δίχως προβλήματα και σκοτούρες.
wknkssnyykaonr3
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως ο Αλεξανδράκης επιλέγει για τα γυρίσματα την περιοχή του Ασυρμάτου. Ένα πρώην λατομείο, κάτω από τον λόφο του Φιλοπάππου, κοντά στα Άνω Πετράλωνα, που στην ουσία ήταν μια παραγκούπολη, που έμεναν πάμπτωχοι και μεροκαματιάρηδες άνθρωποι μαζί με πρόσφυγες από την Μικρά Ασία.
Κοινωνικοπολιτική ταινία σε μια εύθραυστη πολιτική συγκυρία
wknkssnyykaonr4b
Την εποχή εκείνη η χώρα είχε βγει από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο που είχε διχάσει την κοινωνία και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούταν σε μια χούντα, όπως και τελικά έγινε, περίπου έξι χρόνια αργότερα, από τους Απριλιανούς δικτάτορες.
Κυβέρνηση ήταν η ΕΡΕ και πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η καθεστηκυία τάξη που ήταν θορυβημένη από την μεγάλη άνοδο που σημείωναν τα ποσοστά της ΕΔΑ  προσπαθεί να παρουσιάσει μια εικόνα για τη χώρα που παρασάγγας απείχε από την πραγματικότητα. Η «ευημερούσα» Ελλάδα ήταν για τους λίγους.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, ήταν σε πλήρη ισχύι και το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που περιελάβανε σωρεία διώξεων και φυλακίσεων για τους αριστερούς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε πως τον Οκτώβρη του 1961 έγιναν οι εκλογές που έμειναν στην ιστορία με τον όρο «βίας και νοθείας».
Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον ο «γνωστός δια τα Αριστερά του φρονήματα» Αλέκος Αλεξανδράκης επιχειρεί να δημιουργήσει τη «Συνοικία το Όνειρο», βάζοντας ως συμπρωταγωνιστή δίπλα του τον επίσης Αριστερό, Μάνο Κατράκη και τον πολιτικά «δακτυλοδεικτούμενο» Μίκη Θεοδωράκη να υπογράφει τη μουσική, δημιουργώντας ένα τραγούδι που έμελλε να γίνει ύμνος για τη φτωχολογιά.
H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ:newsbeast.gr


Το είδαμε: εδώ

Share
Loading