...αυτό είναι το «πρώτο βήμα»...να επιλέξεις το «αδύνατο»...τα «υπόλοιπα» έρχονται μόνα τους...
γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος το 610 μΧ ανέλαβε την εξουσία μιας τσακισμένης αυτοκρατορίας.
Οι Πέρσες είχαν εισβάλλει σε όλη σχεδόν την νοτιοανατολική βυζαντινή επικράτεια και επικρατούσαν σε όλα τα μέτωπα.
Το στράτευμα ήταν εκτός από λιγοστό και με χαμηλό ηθικό.
Πνιγμένο στην ηττοπάθεια.
Οι πόροι εξίσου λιγοστοί.
Ιδίως καθώς έχασε και την Αίγυπτο.
Σε όλα τα μεγέθη ήταν σαφώς κατώτερο από το αντίστοιχο περσικό.
Το οποίο πέραν όλων των άλλων καταστροφών στην Συρία, Αίγυπτο και Ανατολία, κατέστρεψε τους Αγίους Τόπους, θανάτωσε πλέον των 100,000 Χριστιανών, δεν άφησε όρθιο κανένα Ναό και Μονή και επιπροσθέτως πήρε ως λάφυρο τον ίδιο τον Τίμιο Σταυρό...
Βορειοδυτικά, αντίστοιχα προβλήματα είχε με τους Άβαρους και τους Σλάβους.
Ο Ηράκλειος μέσα σε όλη αυτή την «μαυρίλα» της εποχής αποφάσισε να δει την κατάσταση όχι παθητικά και αμυντικά αλλά «επιθετικά».
Αποφάσισε πως θα πρέπει να οργανώσει μια επιχείρηση εισβολής στην καρδιά της Περσίας που θα οδηγούσε στην ριζική συντριβή του προαιώνιου εχθρού.
Και το πέτυχε.
Όχι βεβαίως από τη μια μέρα στην άλλη.
Πήρε χρόνο.
Αλλά από την στιγμή που πήρε την απόφαση να «αλλάξει την οπτική θεώρηση των πραγμάτων» είχε κάνει πια το καθοριστικό βήμα.
Είχε «επαναρρυθμίσει τα πράγματα».
Κι αυτό το reset έβαλε την τσακισμένη βυζαντινή οργανωτική μηχανή σε νέα πορεία.
Σε μια ανασύνταξη δυνάμεων.
Σημαντική βοήθεια στο να πάρει την απόφαση να αλλάξει την οπτική του έπαιξε ο Πατριάρχης Σέργιος.
Ο οποίος δεν έμεινε μόνον εκεί.
Του διασφάλισε και πόρους.
Μέσα στην γενική ανέχεια του κράτους και του πληθυσμού, ο σοφός Αρχιερέας και αφού πίστευε στον Ηγέτη Ηράκλειο, έκρινε πως ήταν επιτακτική ανάγκη να του χορηγήσει και κάθε οικονομική δύναμη που είχε η Εκκλησία.
Από τα εκκλησιαστικά πολύτιμα μέταλλα κόπηκαν νομίσματα.
Με αυτά χρηματοδοτήθηκε το χτίσιμο του νέου στρατεύματος.
Άρχισε μια αργή αλλά σταθερή ανοικοδόμησή του.
Στρατολογήσεις αλλά και νέου τύπου εκπαίδευση στοιχειοθετημένη και επιβλεπόμενη από τον ίδιο τον Στρατηγό Ηράκλειο.
Είχε αντιληφθεί τα σημεία υπεροχής του περσικού στρατού και τις αντίστοιχες βυζαντινές ατέλειες.
Κατάφερε και τις μετέτρεψε σε σημεία υπεροχής εφόσον αναπροσάρμοσε κάθε τακτικό σχεδιασμό.
Με την εκπαίδευση κατόρθωσε να αλλάξει τις τακτικές μάχης, προσαρμόζοντάς τις στους νέους στρατηγικούς στόχους αλλά κυρίως στις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου αντιπάλου.
Και πέτυχε.
Έστω κι αν αυτή η προετοιμασία του πήρε κάπου στα δέκα χρόνια.
Έστω κι αν χρειάστηκε να αδειάσει όλη την αυτοκρατορία από την Ισπανία ως την Αρμενία από τα στρατεύματα προκειμένου να τα συγκεντρώσει όλα στην ανατολία.
Κατόρθωσε να εισβάλλει στην καρδιά της Περσίας όπως χίλια χρόνια πριν ο Μ. Αλέξανδρος.
Με μια διαφορά.
Ο Αλέξανδρος παρέλαβε από τον πατέρα του Φίλιππο ένα έτοιμο στράτευμα, μια πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή, άφθονους πόρους και ένα περιβάλλον άνευ κινδύνων.
(Το ίδιο και άλλοι ρωμαίοι στρατηλάτες πριν απ’ τον Ηράκλειο. Παρ’ όλα αυτά, δεν κατόρθωσαν να επιφέρουν συντριπτικό πλήγμα στην ισχυρή περσική στρατιωτική μηχανή)...
Ο Ηράκλειος ξεκίνησε πιο κάτω από το μηδέν.
Ξεκίνησε από μια ρημαγμένη αυτοκρατορία.
Κληρονομιά του ήταν τα συντρίμμια του Φωκά...ο οποίος, συν τοις άλλοις, δεν άφησε ζωντανό κανέναν από τους ικανούς και έμπειρους στρατηγούς του Μαυρίκιου.
Για πρώτη φορά στα χρονικά της Βασιλεύουσας, ο Ηράκλειος βρέθηκε με τον εχθρό απέναντι από την πρωτεύουσά του και να αλωνίζει απείραχτος σε όλη την επικράτεια καταστρέφοντας και λεηλατώντας.
Τούτων δοθέντων, πολέμησε ενάντια σε κάθε λογική πρόβλεψη και νίκησε.
Την έννοια της «αλλαγής οπτικής» (που μπορεί να "φέρει τα πάνω κάτω") η ελληνική κοινωνία την έχει βιώσει πολύ καλά στην ιστορία της.
Πολέμησε άπειρες φορές εναντίον υπεράριθμων αντιπάλων κόντρα σε κάθε λογική και επικράτησε.
Αλλά επικράτησε ΜΟΝΟΝ όταν άλλαξε «δραστικά» την «οπτική θεώρηση των πραγμάτων» και βγήκε από την «νωθρότητα», την «παθητική μοιρολατρία» και την «ηττοπάθεια» κάνοντας την «επιθετική επιλογή» και σχεδιάζοντας/στοχεύοντας το "αδύνατο"...το "παράλογο"...Σαλαμίνες και Δερβενάκια...
Σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια χωμένοι μέσα σε μια δεινή κοινωνικοοικονομική κρίση που με μαθηματική ακρίβεια τείνει να μας διαλύσει σαν χώρα, σαν έθνος, σαν κοινωνία, σαν ελεύθερο κράτος, αντιμετωπίζουμε ξανά τον ίδιο κίνδυνο.
Αυτός ο τόπος για μια ακόμη φορά στην ιστορία του, με απόλυτη έλλειψη συναίσθησης του κινδύνου, έχει αφεθεί λες στον επικείμενο χαμό του.
Η Συνέχεια του άρθρου εδώ:aegeanhawk.blogspot.gr
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
.jpg)
