Όταν στις 8 Ιανουαρίου 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας αποβιβάζεται στο Ναύπλιο, η κατάσταση της χώρας ήταν δραματική. Ο Κιουταχής κατείχε όλη σχεδόν τη Στερεά Ελλάδα και ο Ιμπραήμ έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου. Η Ελλάδα αποτελούνταν από το Ναύπλιο, την Κόρινθο, τα Μέγαρα, τον Πόρο, την Ύδρα, την Αίγινα, την Σαλαμίνα και κάποια ακόμα μικρά νησιά. Στις ελάχιστες αυτές ελεύθερες περιοχές, η κρατική εξουσία ήταν ανύπαρκτη. Ληστείες στην στεριά, πειρατεία στην θάλασσα, εσωτερικές συγκρούσεις, ο στόλος σε ακινησία λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, άτακτα στρατιωτικά τμήματα χωρίς εφοδιασμό, στρατιώτες και ναύτες λιμοκτονούντες που ζούσαν σε βάρος του λαού.
Επικρατούσε παντού φτώχια και ο λαός πέθαινε από τις αρρώστιες και την πείνα. Δεν υπήρχε παιδεία, θεσμοί και υποδομές. Το μίσος επικρατούσε ανάμεσα στους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς. Το δημόσιο χρωστούσε εκατομμύρια λίρες στους Άγγλους και η γη ήταν υποθηκευμένη. Ένας αγώνας που ξεψυχούσε, ένα νέο κράτος που έσβηνε πριν ακόμα ανατείλει. Παρόλα αυτά, σε λιγότερο από είκοσι μήνες ο Καποδίστριας, όχι μόνο έφτιαξε κράτος αλλά έφτασε και τα σύνορα του από τον κόλπο του Βόλου (Παγασητικός) στον Κόλπο της Άρτας (Αμβρακικός).
Η σημερινή κατάσταση, δεν είναι πιο εύκολη για την πατρίδα μας. Οικονομικά καταστραμμένη, εγκλωβισμένη μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ. Δεσμευμένη γεωπολιτικά. Δεμένη μέσα από τις δανειακές συμβάσεις, με μεγάλο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Με το ασφαλιστικό σύστημα να είναι υπό κατάρρευση, αποβιομηχανοποιημένη και με την ελληνική βιοτεχνία να έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Επιπλέον το τραπεζικό σύστημα της χώρας αφελληνίζεται. Η δημόσια περιουσία στο σύνολό της θα ξεπουληθεί. Η ιδιωτική περιουσία, ξεκινώντας πρώτα από τις επιχειρήσεις και τη μεγάλη ιδιωτική περιουσία, μέσα από την πώληση των κόκκινων δανείων θα περάσει και αυτή σταδιακά στα χέρια των ξένων. Οι κρατικές δομές διαλύονται, ο ελληνικός στρατός απαξιώνεται, ο κοινωνικός ιστός αποσυντίθεται, ο πληθυσμός γηράσκει, η νεολαία αποχαυνώνεται, η εθνική συνείδηση εκλείπει, οι νέοι επιστήμονες μεταναστεύουν, η γεωργία και η κτηνοτροφία δέχονται τα τελειωτικά κτυπήματα.
Το παρόν πολιτικό σύστημα έχοντας χάσει τη φιλοπατρία, την εθνική συνείδηση, την ανιδιοτέλεια, τις αρχές και τις αξίες που ο ελληνισμός πρεσβεύει και που είναι το κυρίως υπεύθυνο για την κατάσταση της χώρας μας, έγινε συνεργός στο δέσιμο της, περιμένοντας να του μείνει το αρματολίκι. Συνειδητοποιώντας τις δυσμενείς εξελίξεις είναι πλέον αδύναμο να αντιδράσει. Δεμένο από το αμαρτωλό παρελθόν του και ανίκανο αφού ο ανίκανος στα εύκολα είναι ανίκανος και στα δύσκολα απλώς σκύβει το κεφάλι όταν είναι στην κυβέρνηση και βγάζει άναρθρες κραυγές όταν είναι στην αντιπολίτευση.
Είδαμε πολιτικά κόμματα που αυξήθηκε η δύναμη τους ή δημιουργήθηκαν μέσα από ένα ευρύτερο σχεδιασμό για να εξαπατήσουν, να κάμψουν αντιστάσεις, να συμπληρώσουν, να εμποδίσουν ή να εγκλωβίσουν. Υπάρχει και μια κατηγορία πολιτικών που χωρίς το γνώθι σαυτόν δημιουργούν ο καθένας τους καινούργιο κόμμα για να σώσουν την Ελλάδα! Τι να πει κανείς;
Δημιουργείται στον καθέναν μας η ερώτηση. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπορεί να διαχειριστεί την διαμορφωθείσα δύσκολη περίσταση; Η δική μου απάντηση είναι όχι. Δεν διαφέρει όμως η δική μου απάντηση από τις απόψεις του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού. Επειδή συζητώ πολύ με διάφορους ανθρώπους για να αφουγκράζομαι την ελληνική κοινωνία, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο ελληνικός λαός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Επιπλέον αναζητεί κάτι καινούργιο το οποίο να μπορεί να εμπιστευθεί. Χρειάζεται επομένως μια καινούργια πολιτική κίνηση; Η άποψη και η δική μου αλλά και του κόσμου είναι ότι, όχι μόνο χρειάζεται αλλά είναι μονόδρομος για τη σωτηρία της πατρίδας.
Αλλά αν είναι να γίνει μια τέτοια πολιτική κίνηση για να μπουν μόνο κάποιοι άνθρωποι στη Βουλή, για να εκφράσει ξένα προς τη πατρίδα μας συμφέροντα ή για να γίνει δεκανίκι και να σβήσει και τις τελευταίες ελπίδες του ελληνικού λαού, τότε όσοι το πραγματοποιήσουν ας το σκεφθούν, γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα προστεθούν και αυτοί με τη σειρά τους σε όλους αυτούς που θα υποστούν αργά ή γρήγορα τον πέλεκυ της ελληνικής δικαιοσύνης.
Τι χρειάζεται όμως η χώρα; Χρειάζεται ένα νέο πολιτικό κόμμα που θα απευθύνεται στο σύνολο του ελληνικού λαού, που δεν θα είναι φερέφωνο ξένων συμφερόντων που θα έχει ως μοναδικό σκοπό την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας για τη σωτηρία της. Που θα στελεχωθεί από ανθρώπους που έχουν τις δυνατότητες να αντιμετωπίσουν τους επαγγελματίες του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας, που θα έρθουν για να δώσουν και όχι για να πάρουν, που το ναι γι' αυτούς θα είναι ναι και το όχι θα είναι όχι και που θα βάλουν την πατρίδα πάνω από τη ζωή τους. Άνθρωποι στο πρότυπο του Ιωάννη Καποδίστρια. Αυτό είναι που αναζητά ο ελληνικός λαός και που χρειάζεται η πατρίδα.
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
