Την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας η λατρεία αιγύπτιων θεών είχε εξαπλωθεί σε όλη τη Μεσόγειο. Τόσο οι Ρωμαίοι όσο και οι Έλληνες είχαν δημιουργήσει ιερά προς τιμή τους.
Ένα από αυτά βρίσκεται στη Νέα Μάκρη και είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό. Το αιγυπτιακό ιερό της Μπρεξίζας είναι το μοναδικό σωζόμενο αιγυπτιακό ιερό στην Αττική και υπολογίζεται ότι χτίστηκε το 160 μ.Χ. από τον περίφημο Ηρώδη Αττικό, τον μεγάλο σοφιστή, ρήτορα και πλούσιο γαιοκτήμονα της εποχής.
Το ιερό δημιουργήθηκε σε έκταση που ανήκε στον ίδιο. Εκεί κοντά είχε ανεγείρει και την έπαυλη στην οποία έμενε.
Πιθανολογείται ότι το έχτισε επηρεασμένος από τον αυτοκράτορα Αδριανό για τον οποίο έτρεφε θαυμασμό.
Όταν ο Αδριανός επισκέφτηκε τον Νείλο εντυπωσιάστηκε από τον πολιτισμό των Αιγυπτίων και όταν επέστρεψε στη Ρώμη έχτισε την έπαυλη Τιβολί πάνω σε ένα τεχνητό νησί, το οποίο θύμιζε το Σαράπειο που βρισκόταν στο Δέλτα του Νείλου. Αυτό έκανε και ο Ηρώδης ο Αττικός στη Ν. Μάκρη.
Επέλεξε ένα σημείο κοντά στη θάλασσα όπου εκβάλει ένα ποτάμι και δημιουργούσε μια ελώδη περιοχή. Εκεί στην αρχαιότητα βρισκόταν η νησίδα της Μπρεξίζας, που την περιέβαλλαν καλαμώνες και νερά.
Το ιερό της Μρεξίζας το αποκαλούσαν «νησί» και είχε πυραμίδα
Ο πρώτος που ανακάλυψε το ιερό ήταν ο Γάλλος Πρόξενος Φωβέλ, το 1792, ο οποίος το είχε ταυτίσει λανθασμένα με το Τύμβο των Μαραθωνομάχων.
Τέλη του 20ου αιώνα έγιναν ανασκαφές και σιγά σιγά ήρθε στο φως το σύνολο του ιερού.
Όταν χτίστηκε το ιερό, η Μπρεξίζα ήταν αποκομμένη από τη στεριά και για το λόγο αυτό υπήρχαν διώρυγες με τις οποίες συνδεόταν με τη στεριά.
Έτσι ήταν γνωστή με το όνομα “Νησί”.
Το ιερό έχει τετράγωνο σχήμα, περίβολο και επάλληλους δρόμους που κατέληγαν στο κέντρο του ιερού σε μια βαθμιδωτή πυραμίδα.
Σε απόσταση 40 μέτρων βρίσκεται το Βαλάνειο, ρωμαϊκά λουτρά, όπου πλένονταν οι πιστοί και λίγο πιο βόρεια ένα ορθογώνιο οικοδόμημα, που πιθανόν ήταν ιχθυοτροφείο ή τεχνητή λίμνη.
Το ιερό διέθετε τέσσερις εισόδους, οι οποίες ήταν πλήρως ευθυγραμμισμένες με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Η κεντρική είσοδος ήταν στραμμένη στην Ανατολή και βρισκόταν από την πλευρά της θάλασσας. Σε κάθε πύλη του ναού υπήρχαν 4 αγάλματα. Συνολικά τον ναό κοσμούσαν περιμετρικά 16 τεράστια αγάλματα αιγύπτιων θεών.
Οι Αιγύπτιοι αφιέρωναν τα ιερά σε δύο θεούς.
Το γυναικείο είναι της Θεάς Ίσις και το αντρικό πιθανόν του συζύγου της θεού Οσίρι ή Σαράπη.
Η Θεά Ίσις στο ελληνικό πάνθεον ταυτιζόταν με τη θεά Δήμητρα ή την Αφροδίτη και συμβόλιζε την εύφορη γη της Αιγύπτου. Η Ίσις ήταν θεότητα του Δέλτα του Νείλου και στην αιγυπτιακή μυθολογία ήταν παντρεμένη με τον θεό Οσίρι, τον θεό των νεκρών, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ταυτίσει με τον Διόνυσο και τον Άδη.
Ο μύθος της Ίσιδας και του Οσίρι
Οι δύο θεοί λατρεύονταν από τους Αιγυπτίους με ευλάβεια, καθώς επί της βασιλείας τους, σύμφωνα με τον μύθο, ο αιγυπτιακός πολιτισμός ήκμασε.
O Oσίρις και η Ίσιδα ήταν παιδιά του Γκεπ και της Νουτ.
Με τη βοήθεια της αδερφής του, ο Οσίρις έγινε βασιλιάς της Αιγύπτου και παντρεύτηκε την αδερφή του.
Την περίοδο της βασιλείας του προσέφερε σημαντικά αγαθά στους ανθρώπους.
Σταμάτησε την ανθρωποφαγία, ίδρυσε πόλεις, δημιούργησε τις τέχνες και ανέπτυξε την καλλιέργεια της γης.
Με τη σειρά της η Ίσιδα δίδαξε την ιατρική, την άλεση του σιταριού και τους οικογενειακούς δεσμούς.
Κάποια στιγμή ο Οσίρις έφυγε από την Αίγυπτο με σκοπό να μεταδώσει τις γνώσεις του και τον πολιτισμό στον υπόλοιπο κόσμο.
Τη θέση του στην βασιλεία της Αιγύπτου πήρε η Ίσις, η οποία συνέχισε επάξια το έργο του.
Όταν επέστρεψε ο αδερφός του, Σετ, συνωμότησε εναντίον του και τον σκότωσε, διαμελίζοντας το σώμα του σε δεκατέσσερα κομμάτια.
Με τη βοήθεια της μαγείας τον επανέφερε στη ζωή. Ο Οσίρις αρνήθηκε να γίνει ξανά βασιλιάς της Αιγύπτου και επέλεξε να βασιλεύει πλέον τους νεκρούς.
Τη βασιλεία της Αιγύπτου ανέλαβε ο γιος τους, Ώρος, που στην Ελλάδα ταυτιζόταν με τον θεό Απόλλωνα, αφού νίκησε και σκότωσε τον θείο του Σετ.
Όλες οι φωτογραφίες είναι του Χρίστου Βασιλόπουλου (2015)
mixanitouxronou.gr
Ένα από αυτά βρίσκεται στη Νέα Μάκρη και είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό. Το αιγυπτιακό ιερό της Μπρεξίζας είναι το μοναδικό σωζόμενο αιγυπτιακό ιερό στην Αττική και υπολογίζεται ότι χτίστηκε το 160 μ.Χ. από τον περίφημο Ηρώδη Αττικό, τον μεγάλο σοφιστή, ρήτορα και πλούσιο γαιοκτήμονα της εποχής.
Το ιερό δημιουργήθηκε σε έκταση που ανήκε στον ίδιο. Εκεί κοντά είχε ανεγείρει και την έπαυλη στην οποία έμενε.
Πιθανολογείται ότι το έχτισε επηρεασμένος από τον αυτοκράτορα Αδριανό για τον οποίο έτρεφε θαυμασμό.
Όταν ο Αδριανός επισκέφτηκε τον Νείλο εντυπωσιάστηκε από τον πολιτισμό των Αιγυπτίων και όταν επέστρεψε στη Ρώμη έχτισε την έπαυλη Τιβολί πάνω σε ένα τεχνητό νησί, το οποίο θύμιζε το Σαράπειο που βρισκόταν στο Δέλτα του Νείλου. Αυτό έκανε και ο Ηρώδης ο Αττικός στη Ν. Μάκρη.
Επέλεξε ένα σημείο κοντά στη θάλασσα όπου εκβάλει ένα ποτάμι και δημιουργούσε μια ελώδη περιοχή. Εκεί στην αρχαιότητα βρισκόταν η νησίδα της Μπρεξίζας, που την περιέβαλλαν καλαμώνες και νερά.
Το ιερό της Μρεξίζας το αποκαλούσαν «νησί» και είχε πυραμίδα
Ο πρώτος που ανακάλυψε το ιερό ήταν ο Γάλλος Πρόξενος Φωβέλ, το 1792, ο οποίος το είχε ταυτίσει λανθασμένα με το Τύμβο των Μαραθωνομάχων.
Τέλη του 20ου αιώνα έγιναν ανασκαφές και σιγά σιγά ήρθε στο φως το σύνολο του ιερού.
Όταν χτίστηκε το ιερό, η Μπρεξίζα ήταν αποκομμένη από τη στεριά και για το λόγο αυτό υπήρχαν διώρυγες με τις οποίες συνδεόταν με τη στεριά.
Έτσι ήταν γνωστή με το όνομα “Νησί”.
Το ιερό έχει τετράγωνο σχήμα, περίβολο και επάλληλους δρόμους που κατέληγαν στο κέντρο του ιερού σε μια βαθμιδωτή πυραμίδα.
Σε απόσταση 40 μέτρων βρίσκεται το Βαλάνειο, ρωμαϊκά λουτρά, όπου πλένονταν οι πιστοί και λίγο πιο βόρεια ένα ορθογώνιο οικοδόμημα, που πιθανόν ήταν ιχθυοτροφείο ή τεχνητή λίμνη.
Το ιερό διέθετε τέσσερις εισόδους, οι οποίες ήταν πλήρως ευθυγραμμισμένες με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Η κεντρική είσοδος ήταν στραμμένη στην Ανατολή και βρισκόταν από την πλευρά της θάλασσας. Σε κάθε πύλη του ναού υπήρχαν 4 αγάλματα. Συνολικά τον ναό κοσμούσαν περιμετρικά 16 τεράστια αγάλματα αιγύπτιων θεών.
Οι Αιγύπτιοι αφιέρωναν τα ιερά σε δύο θεούς.
Το γυναικείο είναι της Θεάς Ίσις και το αντρικό πιθανόν του συζύγου της θεού Οσίρι ή Σαράπη.
Σήμερα το ιερό κοσμούν πιστά αντίγραφα του Όσιρι και της Ίσιδος. Τα αυθεντικά για λόγους προστασίας βρίσκονται στο Μουσείο του Μαραθώνα. Φωτο: Χρ.Βασιλόπουλος |
Ο μύθος της Ίσιδας και του Οσίρι
Οι δύο θεοί λατρεύονταν από τους Αιγυπτίους με ευλάβεια, καθώς επί της βασιλείας τους, σύμφωνα με τον μύθο, ο αιγυπτιακός πολιτισμός ήκμασε.
O Oσίρις και η Ίσιδα ήταν παιδιά του Γκεπ και της Νουτ.
Με τη βοήθεια της αδερφής του, ο Οσίρις έγινε βασιλιάς της Αιγύπτου και παντρεύτηκε την αδερφή του.
Την περίοδο της βασιλείας του προσέφερε σημαντικά αγαθά στους ανθρώπους.
Σταμάτησε την ανθρωποφαγία, ίδρυσε πόλεις, δημιούργησε τις τέχνες και ανέπτυξε την καλλιέργεια της γης.
Με τη σειρά της η Ίσιδα δίδαξε την ιατρική, την άλεση του σιταριού και τους οικογενειακούς δεσμούς.
Κάποια στιγμή ο Οσίρις έφυγε από την Αίγυπτο με σκοπό να μεταδώσει τις γνώσεις του και τον πολιτισμό στον υπόλοιπο κόσμο.
Τη θέση του στην βασιλεία της Αιγύπτου πήρε η Ίσις, η οποία συνέχισε επάξια το έργο του.
Όταν επέστρεψε ο αδερφός του, Σετ, συνωμότησε εναντίον του και τον σκότωσε, διαμελίζοντας το σώμα του σε δεκατέσσερα κομμάτια.
Με τη βοήθεια της μαγείας τον επανέφερε στη ζωή. Ο Οσίρις αρνήθηκε να γίνει ξανά βασιλιάς της Αιγύπτου και επέλεξε να βασιλεύει πλέον τους νεκρούς.
Τη βασιλεία της Αιγύπτου ανέλαβε ο γιος τους, Ώρος, που στην Ελλάδα ταυτιζόταν με τον θεό Απόλλωνα, αφού νίκησε και σκότωσε τον θείο του Σετ.
Όλες οι φωτογραφίες είναι του Χρίστου Βασιλόπουλου (2015)
mixanitouxronou.gr
Το είδαμε: εδώ