Ο φάρος ελπίδας εκατομμυρίων μεταναστών
Λίγο έξω από το Μανχάταν βρίσκεται ένα μικρό νησάκι που έμεινε στην ιστορία ως ένας τόπος ελπίδας για εκατομμύρια ανθρώπους που αναζητούσαν μία νέα, καλύτερη ζωή.
Από το 1892 έως το 1954 υποδεχόταν τους μετανάστες και στο έδαφος του γράφτηκαν οι ιστορίες εκείνων που βρήκαν στην Αμερική τη «Γη της επαγγελίας».
Η Νήσος Έλις (Ellis Island) έως τις αρχές του 17ου αιώνα ονομαζόταν Γκαλ και το 1603, όταν ο τοπικός κυβερνήτης το αγόρασε από τους Ινδιάνους το μετονόμασε σε Oyster Island.
Λίγο καιρό αργότερα, αγοράστηκε από τον Samuel Ellis. Από το 1892, ως Ellis Island, ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών.
Με τη λήξη του πολέμου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας το 1814, ο αριθμός των ανθρώπων (οι περισσότεροι Ευρωπαίοι) που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ εκτινάχθηκε στα ύψη και η Αμερική βρέθηκε μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο που έχρηζε άμεσης αντιμετώπισης, οργανωμένου σχεδίου υποδοχής και μέτρων.
Πλοία γεμάτα με ευρωπαίους μετανάστες ταξίδευαν προς τη Νέα Υόρκη και οδηγούσαν χιλιάδες ψυχές προς το όνειρο. Όμως, το ταξίδι ήταν μεγάλο, και οι συνθήκες στα πλοία της εποχής πολύ άσχημες, με αποτέλεσμα άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους, είτε να φθάνουν άρρωστοι στην αμερικανική Γη.
Χωρίς επίσημη εθνική μεταναστευτική πολιτική, ο έλεγχος της μετανάστευσης είχε αφεθεί στις Πολιτείες που εφάρμοζαν δικούς τους κανόνες, με μόνη τους υποχρέωση απέναντι στην αμερικανική κυβέρνηση να την ενημερώνουν για τον αριθμό των αφίξεων.
Μέχρι το Ellis Island δεν υπήρχε κεντρικό σημείο υποδοχής των επιβατών. Οι αφίξεις έγιναν πολλές χιλιάδες, με μετανάστες κυρίως από τη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μεταξύ αυτών, πολλοί Εβραίοι, Ιταλοί, Έλληνες, Πολωνοί, Ούγγροι, Τσέχοι, Σέρβοι, Σλοβάκοι. Για να μετατραπεί το νησί σε μεταναστευτικό σταθμό απαιτήθηκαν σημαντικές αλλαγές και κατασκευάστηκαν προκυμαίες και κτίρια.
Η άφιξη στο όνειρο
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου εδώ:ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
