#Tolislovedmaria: Δάκρυα για τον Αποστόλη νικήθηκε από τον καρκίνο
Ο Αποστόλης είχε ζητήσει, όταν θα έφευγε από τη ζωή να γράψουν όλοι στο twitter ως hashtag, #Tolislovedmaria, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη του για τη σύντροφό του Μαρία.
Οι δύο νέοι γνωρίζονταν από το σχολείο και ζούσαν μαζί. Τους τελευταίους μήνες ο Αποστόλης έδινε τη δική του μάχη με την επάρατη νόσο. Kάθε μέρα αναρτούσε στο twitter φωτογραφίες του, πριν και μετά από τις χημειοθεραπείες του. Μέσα από…
το blog του, κατέγραφε τις σκέψεις του και περιέγραφε με δύναμη ψυχής την κατάσταση του από το κρεβάτι του πόνου.
Το μεσημέρι της Κυριακής, η είδηση ότι έφυγε από τη ζωή, έκανε αμέτρητους χρήστες του twitter, να δακρύσουν. Πολλοί χρήστες, ανάμεσά τους και διάσημοι, έσπευσαν <…>
να γράψουν στον λογαριασμό τους #Tolislovedmaria.
Ο Τόλης ήταν ο κατά τους φίλους του στο Twitter @moloch82, ή, κατά κόσμον, Απόστολος Γκανάς. Την Κυριακή έχασε τη μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου, την Ewing’s sarcoma. Ο Τόλης είχε δηλώσει εδώ και καιρό στους φίλους του στο Twitter ότι επιθυμία του ήταν να γίνει αυτό που λέμε “trend”, δηλαδή δημοφιλές θέμα συζήτησης, η απλή φράση “Ο Τόλης αγαπούσε τη Μαρία”. Το hashtag #TolisLovedMaria έγινε όχι απλά trend στο ελληνικό Twitter, αλλά και στο παγκόσμιο… Ο Τόλης σίγουρα θα χαμογελάει απο κάπου ψηλά, στέλνοντας το ύστατο μήνυμα αγάπης στον άνθρωπο του, τη Μαρία.
Η Μαρία ήταν η κοπέλα του Τόλη από τα σχολικά του χρόνια και στάθηκε δίπλα του, σύντροφος και φρουρός. Υπάρχουν εκατοντάδες Μαρίες που αντιμετωπίζουν αυτές τις δυσκολίες καθημερινά, που παλεύουν με την ιδέα του θανάτου του συντρόφου τους και άλλες φορές νικούν, άλλες όχι. Μικροί καθημερινοί ήρωες… Στην Ελλάδα της κρίσης, όπου όλοι αγωνιούμε για τη δουλειά, τους λογαριασμούς και το μέλλον, υπάρχουν κάποιοι που πάνω απ’ όλα αυτά βάζουν και την αγωνία για τη ζωή του αγαπημένου τους.
Στο timeline του Twitter, ο Τόλης ήταν ένα καθημερινό «χαστούκι» που μας θύμιζε πως ό,τι κακό και αν μας συμβαίνει, πρέπει να εκτιμάμε την υγεία και τη ζωή. Τον Τόλη δεν τον γνώρισα δυστυχώς στην πραγματική ζωή, ήταν ένας διαδικτυακός φίλος. Παρακολουθούσα το blog του, όπου περιέγραφε τις περιπέτειες της υγείας του, με χιούμορ πάνω απ’ όλα, τόλμη και ειλικρίνεια, χωρίς καμία ντροπή ή σεμνοτυφία. Τον θαύμασα γι’ αυτό.
Μέσα από το blog του, docamiok.blogspot.gr, ο Τόλης κατέγραφε τις σκέψεις του και περιέγραφε με δύναμη ψυχής την κατάσταση του από το κρεβάτι του πόνου, ενώ συμβούλευε τους ομοιοπαθούντες του, αλλά και όλους τους αναγνώστες του, να αισιοδοξούν και να μη χάνουν την όρεξη για ζωή.
Έγραφε φράσεις όπως “Είχες τον πόνο του όγκου φίλε follower, τώρα έχεις και νευροπάθεια από την πλατίνα. Σκάσε και φάε τα χάπια σου”. Πάντα αισιόδοξος, πάντα χιουμοριστικός, πάντα οξύς. Ποτέ δεν λυπόταν τον εαυτό του γι’ αυτό που του συνέβαινε, ή για τις πολλές φορές ατυχείς περιπέτειες μέσα στο ελληνικό σύστημα υγείας. Έδινε κουράγιο στους άλλους, αντί να δίνουμε εμείς σε αυτόν. Η προτελευταία φράση που έγραψε ο Τόλης, στις 15 Σεπτέμβρη, ήταν “Καληνύχτα σας! Να χαμογελάτε!”.
Το τελευταίο αντίο στον Απόστολο Γκανά θα πουν αύριο συγγενείς, φίλοι και άνθρωποι που έμαθαν για τον χαμό του σήμερα μέσω twitter.
Το απόγευμα της Κυριακής, ο αδερφός του Απόστολου ανακοίνωσε ότι η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί αύριο Δευτέρα στις 16:30 στους Αγίους Θεοδώρους Γέρακα.
Διάβασε μία από τις τελευταίες αναρτήσεις του Αποστόλη που μιλά για τον θάνατο που πλησιάζει:
Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον.
Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε;
Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να ζείται -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.
Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.
Πηγή: planet-greece.blogspot.com
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
