Πιθανότατα έχει πια γίνει αντιληπτό στην αριστερά του Τσίπρα, άλλα και πανευρωπαϊκά, ότι σε αυτή την Ευρωζώνη του Ντραγκι, του Ρελινγκ, και των Γερμανών δεν χωρούν!
Βλέπουν όλοι ότι απλά στριμώχνονται για να δικαιολογήσουν τις εμμονές τους και το κόκκινο πολιτικό κουστούμι που φορούν μασκαρεμένοι!
Έτσι αυτό που συμβαίνει στην πολιτική σήμερα, είναι η πολιτική «τεχνική» ή το αμπαλάρισμα με το οποίο οι ευρωπαϊστές αριστεροί πωλούν «αριστεροσύνη»!
Μας παρουσιάζουν ως αριστερά ή και κοινωνικά μέτρα τα μνημόνια που έχουν επιβληθεί και έχουν σχεδιαστεί από σκληρούς δεξιούς και νεοφιλελε στην ευρωζώνης.
Ουσιαστικά παρακολουθούμε μια τεχνική πωλήσεων!
Μια τεχνική όμως, που στο DNA της περιορίζεται καθημερινά σε δυνατότητες και απογυμνώνεται από τα ίδια τα γεγονότα και τα προϊόντα που εμπορεύεται.
Κάθε φορά που ο Τσιπρας εμπορεύεται κάτι, το κάνει με όρους έξυπνης αγοράς. Σαν μια έξυπνη συσκευή την οποία εμείς την αγοράζουμε από την τηλεόραση.
Μόλις το κάνουμε ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι τόσο έξυπνη αφενός, πιο έξυπνος αυτό που μας την πούλησε, ενώ τελικά ο μόνος χαζός στην υπόθεση είναι ο αγοραστής.
Επιπλέον ο ψηφοφόρος δεν μπορεί να αντιδράσει γιατί ο πωλητής πολιτικός είπε κάποια αλήθεια αλλά όχι ολόκληρη.
Αυτή είναι η πολιτική τακτική που ακολούθησαν όλοι οι πολιτικοί στην εποχή των μνημονίων!
Αυτή η τεχνική δεν πάει μακριά στο τέλος η «εταιρία» χρεοκοπεί διαλύεται και στην θέση της ξεφυτρώνει κάποια άλλη.
Οι πελάτες της εταιρίας και την περίπτωση μας οι ψηφοφόροι που «αγόρασαν» ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα στις τελευταίες εκλογές, απογοητεύονται αποχωρούν και παραμένουν αδρανείς για μεγάλο χρονικό διάστημα βυθιζόμενοι στην περισυλλογή και στην θλίψη για την εξαπάτηση.
Κι η εξαπάτηση είναι για τον Τσιπρα-έμπορο, η θλίψη είναι για την συνειδητοποίηση -για πρώτη φορά- της χρεοκοπίας της ιδέας της ευρωζώνης και της ΕΕ ως διεθνιστικό εγχείρημα και άρα μεταρρυθμιστικό εγχείρημα υπέρ των καταπιεσμένων τάξεων.
Κοντολογίς σήμερα μετά την χρεοκοπία της Σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα της περιόδου 2010-2012, παρακολουθούμε και την χρεοκοπία της Ελληνικής Ευρωαριστεράς.
Μια αριστεράς που αλλάζοντας τις λέξεις, τα χρώματα και τα πρόσωπα, προσπάθησε να εμπορευτεί στο λαό την ίδια την χρεοκοπημένη ιδέα.
Κάτι αντίστοιχο γίνεται σε όλη την Ευρώπη, και πιο έντονα στις χώρες τις κρίσης, στις οποίες παρατηρούμε στην κεντροαριστερά ανακυκλώσεις κόμματων, χρωμάτων, προσώπων και σχημάτων που προσπαθούν να διασώσουν την ιδέα της ευρωαριστερας.
Όσο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την χρεοκοπία της ευρωαριστεράς (και της αποστράτευσης που πλήττει συνολικά την αριστερά και αδυνατίζει ολοφάνερα το κίνημα),
τόσο πιο επιτακτική ανάμεσα στις κοινωνικές δυνάμεις γίνεται η ανάγκη για μεταρρυθμιστικές, ανατρεπτικές, δυνάμεις αλλαγής των συσχετισμών, υπέρ του λαού.
Για δυνάμεις που συνολικά θα εντείνουν την κοινωνική κινητικότητα ανοίγοντας πεδία εύκαιρων.
Γίνεται φανερό λοιπόν ότι το πολιτικό κενό θα καταληφθεί από ευρω-σκεπτικιστές, κάθε είδους, ποιότητας, ποσότητας και πολιτικής τοποθέτησης ή προέλευσης. Αυτοί ήδη εμφανίζονται ως φόβητρο για το σύστημα και άρα ως μεταρρυθμιστική, ανατρεπτική δύναμη αλλαγής των συσχετισμών! Το μόνο που απομένει να καθοριστεί είναι υπέρ ποίου θα είναι οι αλλαγές που θα προτάσσει κάθε κόμμα.
Κόντρα σε αυτές τις δυνάμεις που υπόσχονται την όποια «αλλαγή» τοποθετούνται δυνάμεις συστημικές και συντηρητικές που θα πασχίζουν να διατηρήσουν την ενότητα στην ΕΕ και την ευρωζώνη προτάσσοντας τον κίνδυνο των συνεπειών μιας διάλυσης.
Το πολιτικό σκηνικό τα επόμενα χρόνια θα χαρακτηρίζεται μόνο από το φιλοευρωπαϊκά και αντιευρωπαϊκά κόμματα και τα σχέδια των πολιτών θα καθορίζονται από το πόσο κοντά ή πόσο μακριά από την Γερμανική Ευρώπη.
Η μόνη αριστερά που μπορεί να υπάρξει σε αυτό το σκηνικό που ήδη έχει διαμορφωθεί γύρω μας, είναι σε κόντρα με τον ευρωπαϊκό πυρήνα και σε πλήρη και κάθετο ανταγωνισμό με τις Βρυξέλες. Ταυτόχρονα σε αδυσώπητη πολιτική μάχη τους τοπικούς ευρωπαϊστές οι οποίοι είναι οι έμποροι των Βρυξελών και ξένων συμφερόντων στον τόπο μας.
Μόνο έτσι μπορεί να τεθεί ένα κάποιο διεκδικητικό πλαίσιο και να τεθεί σε λειτουργιά ξανά η διαδικασία λαϊκής χειραφέτησης, ζωντανεύοντας το κίνημα προς μια άλλη δικαιότερη κοινωνία!
Μόνο έτσι μπορεί η αριστερά να γίνει η μεταρρυθμιστική, ανατρεπτική δύναμη αλλαγής των συσχετισμών και συνολικά δύναμη που θα εντείνει την κοινωνική κινητικότητα ανοίγοντας πεδία εύκαιρων υπέρ του Λαού και των κατωτέρων τάξεων!
Μια πραγματική Αριστερά πρέπει να έχει όλα τα παραπάνω.
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
