172 φέρετρα ελλήνων οπλιτών και αξιωματικών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο της Κορέας, βρίσκονται παρατεταγμένα στο λιμάνι του Πειραιά.
Έχουν μόλις μεταφερθεί με το αμερικανικό πολεμικό πλοίο USS General R. M. Blatchford από την Νότια Κορέα στην Ελλάδα και είναι τυλιγμένα με την ελληνική σημαία. Μάνες, αδελφές, σύζυγοι περιμένουν εκεί. Άλλες βουβές, άλλες έτοιμες να καταρρεύσουν…
Σύντομο χρονικό του πολέμου
Ο πόλεμος είχε ξεσπάσει στις 25 Ιουνίου 1950, όταν ο στρατός της Βόρειας Κορέας εισέβαλε στον Νότο.
Στρατιωτικές ομάδες από τα μέλη του ΟΗΕ κλήθηκαν να βοηθήσουν τους Νοτιοκορεάτες.
Ανάμεσα τους και η Ελλάδα, η οποία έστειλε ένα τάγμα πεζικού και ένα σμήνος αεροπορίας που αποτελούνταν από περισσότερους από 2.000 στρατιώτες, εκ των οποίων, οι περισσότεροι ήταν εθελοντές. Αλλά όχι όλοι…
Ανάμεσα τους βρισκόταν και ιερείς, οι οποίοι ζήτησαν να ακολουθήσουν τους έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο της Κορέας. Οι έλληνες στρατιώτες εκπαιδεύτηκαν στην περιοχή της Λαμίας και στις 15 Νοεμβρίου 1950 επιβιβάστηκαν στο αμερικανικό οπλιταγωγό «Τζένεραλ Χαν» με προορισμό την Κορέα.
Το Εκστρατευτικό Σώμα της Ελλάδος αναχωρεί για την Κορέα
Η πρώτη απώλεια ήταν ένας στρατιώτης που αποκοιμήθηκε μέσα σε ένα αυτοκίνητο και πέθανε από το κρύο.
Η συμβολή των ελλήνων στρατιωτών στον πόλεμο ήταν τεράστια.
Ανακάλυψαν αμερικανούς στρατιώτες, εξόντωσαν μια ομάδα Κινέζων και έδωσαν καταφύγιο σε ανήλικους Κορεάτες στο ελληνικό στρατόπεδο.
Οι έλληνες στρατιώτες πολέμησαν γενναία και έδωσαν σκληρές μάχες, εκ των οποίων ξεχώρισαν οι φονικές μάχες στο ύψωμα Χάρρυ και στο ύψωμα 381.
Ποτέ δεν υποχώρησαν παρά μόνο σε μια περίπτωση, όταν κατά λάθος δέχθηκαν επίθεση από τους συμμάχους μας τους Αμερικάνους.
Οι απώλειες για τον ελληνικό στρατό ήταν καθημερινές. Όπως ανέφερε ο βετεράνος Τσαγκαράκης στη «Μηχανή του Χρόνου»: «Εκεί που πήγα ήταν ένα επίπεδο σημείο και είδα εκεί 4 σκοτωμένους δικούς μας. Καλά καλά δεν τους γνώρισα, γιατί από τη ζέστη ήταν πρησμένοι, μελανιασμένοι, αγνώριστοι ήταν. Περίμεναν ένα αυτοκίνητο να πάει να τους πάρει τους σκοτωμένους. Ο ένας ήταν ο Καρτσωνάκης. Εγώ δεν τον γνώρισα, ενώ τον ήξερα».
Συμμαχικό νεκροταφείο στο Πουσάν: Έλληνες σμηνίτες και μια νοσοκόμα στέκονται μπροστά στους τάφους Ελλήνων αεροπόρων που σκοτώθηκαν στον πόλεμο της Κορέας
Στις 4 Μαρτίου 1955 οι Έλληνες επέστρεψαν στην πατρίδα. Στην πλατεία Κοραή πραγματοποιήθηκε επίσημη τελετή υποδοχής από τον ελληνικό λαό.
Μαζί τους επέστρεψαν και τα οστά των συντρόφων τους, που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο. Τους νεκρούς υποδέχτηκαν στο λιμάνι του Πειραιά οι μαυροντυμένες μητέρες τους με τον Βασιλιά Παύλο και τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Μετά από την επιμνημόσυνη δέηση τα φέρετρα των οπλιτών μεταφέρθηκαν με πομπή στρατιωτών στο Γ’ νεκροταφείο της Κοκκινιάς και των αξιωματικών στο Α’ νεκροταφείο της Αθήνας.
Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Ελευθερία» Στα αριστερά οι συγγενείς των θυμάτων θρηνούν πάνω στα φέρετρα. Δεξιά ο Βασιλιάς Παύλος αποτίει φόρο τιμής στους πεσόντες
Η αποστολή των Ελλήνων σε έναν πόλεμο τόσο μακρινό προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία. Οι ετοιμοπόλεμοι αξιωματικοί και στρατιώτες είχαν αποκτήσει την εμπειρία τους στον εμφύλιο πόλεμο. Στην Κορέα πήγαν γιατί η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να ανταποδώσει στην Αμερική τη βοήθεια της για την εξόντωση των κομμουνιστών. Ουσιαστικά δεν είχε άλλη επιλογή από το να στείλει στρατεύματα.
Ωστόσο, την περίοδο του πολέμου, τα κατορθώματά των ελλήνων στρατιωτών γέμισαν περηφάνια τον λαό και το εκστρατευτικό σώμα τιμήθηκε για την ηρωική του δράση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κορέας και την Κυβέρνηση. Κοντά στη Σεούλ έχει στηθεί μνημείο για τους πεσόντες Έλληνες που γράφει: «Οι γενναίοι αυτοί στρατιώτες της Ελλάδας ενσάρκωσαν το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το έμψυχον. Τιμή και δόξα τοις πεσούσι πολεμισταίς».
mixanitouxronou.gr
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
