γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Χρειαζόμαστε – δυστυχώς - Νικηταράδες και Πλαστήρες- ...αν και από διάφορες πλευρές λέγεται πως δεν υπάρχει Άι Βασίλης...εκεί κολλάει το «δυστυχώς»...
Ο Νικηταράς – λέγεται πως – ήταν ένας πολέμαρχος που δεν καταδέχτηκε ποτέ να πλιατσικολογήσει.
Η κατοπινή φτώχεια του μέσα στην οποία πέθανε αποτελεί το παράσημό του.
Η σωματική ταλαιπωρία και ανημπόρια – σχεδόν στα όρια της οσιότητας – καθώς και το ότι παρέδωσε πνεύμα τελειώνοντας την εξαθλιωμένη ζωή του μέσα στην μιζέρια της επαιτείας αποτέλεσε τον προσωπικό του ηθικό καθαγιασμό.
Καμία σχέση με τον τόσο πολύ παραχαϊδεμένο της ιστορίας Μακρυγιάννη που έφτασε ν’ αναφωνήσει στα πηγαδάκια του κοινοβουλίου:
«...άϊντε πια, καιρός να φύγουνε αυτοί...να’ ρθει κι η σειρά μας να φάμε...»
Η έτερη «ασκητική φιγούρα» της σύγχρονης πολεμικής μας ιστορίας είναι ο στρατηγός Πλαστήρας.
Δύο μόνο περιστατικά από τα τελειώματα της ζωής του είναι αρκετά:
Τον καιρό της πολιτικής του παντοδυναμίας, αν και θα μπορούσε, συνέχιζε να μένει σε ένα ασκητικό δωμάτιο και να κοιμάται σ’ ένα ράντζο εκστρατείας.
Κάποια στιγμή μπήκε στο δωμάτιό του – επίσημα – η ίδια η βασίλισσα.
Κοιτάζοντας γύρω της το απλό στρατιωτικό περιβάλλον του πολιτικού-στρατηγού περίλυπη του είπε:
«...Νίκο γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;...»
Η απάντηση που εισέπραξε ήταν η ίδια με την παρακάτω:
Κάποια στιγμή, ένας από το πολιτικό επιτελείο του Πλαστήρα του πρότεινε να τους αφήσει να του βάλουν τηλέφωνο...δύσκολες οι γραμμές εκείνη την εποχή...ο στρατηγός το θεώρησε πολυτέλεια...
«...τι είπες ρε; Εδώ ο λαός πεινάει κι εγώ θα βάλω γύρω μου τέτοιες πολυτέλειες;»...
η συνέχεια εδώ: aegeanhawk.blogspot.gr
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
