Του Αδάμ Γιαννίκου
Η συμφωνία είχε κλείσει τρεις Δευτέρες πριν. Αλλά, κάποιοι σκέφτηκαν, αφού καταφέραμε να περάσουμε μνημόνιο, δεν ρίχνουμε και την κυβέρνηση τώρα που γυρίζει; Μέσα σε τέσσερις μέρες, πήγαν όλοι οι Μένουμε Ευρώπη στις Βρυξέλλες να παραδώσουν το επίσημο αίτημα των παραγωγικών φορέων για αλλαγή κυβέρνησης, ο Τόμσεν πήρε κόκκινο μαρκαδόρο και άρχισε να σβήνει, ο γερά-Γερούν είπε take it or leave it, o Γιούνκερ ένιωσε προδωμένος και ο Τσίπρας κατέφυγε στο τελευταίο του χαρτί, το δημοψήφισμα. Το σχέδιο αποσταθεροποίησης προχώρησε μέσω ΕΚΤ και κλειστές τράπεζες. Μέχρι την περασμένη Τρίτη φάνηκε ότι θα επικρατήσει.
Μεσάνυχτα Τρίτης προς Τετάρτη πάρθηκε η μεγάλη απόφαση για αντεπίθεση και η μπλόφα μετατράπηκε σε λαβή. Το πραξικόπημα ανατράπηκε από το ίδιο του το βάρος. Το χαρτί Τσίπρα παίχτηκε τέλεια. Ανεξάρτητα από τις κομματικές ζυμώσεις, σε επίπεδο κοινωνίας το «Όχι» απελευθέρωσε συνειδήσεις και συσσωρευμένη οργή και εξελίχθηκε σε ταξική ψήφο που στο τέλος δεν μπορούσε παρά να λειτουργήσει ως ψήφος εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Στην ουσία το δημοψήφισμα απέτρεψε το πραξικόπημα της διαπλοκής εργολάβων και μιντιαρχών.
Από την καραμπόλα, βγήκαν κερδισμένοι οι γαλλοϊταλοί, (η Γερμανία θα αναζητήσει σε άλλα πεδία, πχ ουκρανικό, τραπεζική ενοποίηση, την αυτονόμησή της από τις ΗΠΑ), έληξε το σενάριο της αριστερής παρένθεσης και στον ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν ότι έχουν μέλλον μόνο ως catch-all party γύρω από τον Τσίπρα σε ένα New Deal που θα ξεκινάει από κάτω και θα επιχειρεί να πάει όσο γίνεται πιο ψηλά. Το μνημόνιο ήταν ανέκαθεν η πρόφαση του αστικού κόσμου να παγιώσει τα τετελεσμένα των ταξικών προτεραιοτήτων του εκσυγχρονισμού. Το νέο μνημόνιο θα αποτελέσει την πρόφαση της αριστεράς να επιβάλλει τους δικούς της συσχετισμούς ισχύος και να προετοιμάσει την οικονομία για την αναπόφευκτη διάλυση του ευρώ εντός δεκαετίας.
Με πέντε χρόνια καθυστέρηση, το παιχνίδι θα παιχτεί στο εσωτερικό -όπως ήταν εξ αρχής το διακύβευμα, και όχι Greece vs Germany αλά Monty Python. Στο παιχνίδι αυτό η κυβέρνηση μπαίνει λαβωμένη αλλά το παλαιοκομματικό κατεστημένο μπαίνει διαλυμένο, έχοντας παίξει τα ρέστα του στην 30η Ιουνίου. Η επιβίωση της κυβέρνησης θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα αποκόψει την εγχώρια διαπλοκή από την ευρωτροφοδοσία των θεσμών. Σ' αυτό θα συνδράμει η αναζήτηση νέων συμμαχιών εντός και εκτός Ευρώπης, όχι με όρους κατευνασμού αλλά στρατηγικών και μετρήσιμων στόχων. Ο χθεσινός θρίαμβος στο ευρωκοινοβούλιο μπορεί να αποτελέσει μπούσουλα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα κριθεί σ' αυτό που λέγεται «εθνικά θέματα». Εξάλλου, το δημοψήφισμα προκηρύχθηκε επί τη βάσει κρίσιμου εθνικού ζητήματος. Η επιβίωση της κυβέρνησης δεν ταυτίζεται a priori με την επιβίωση των λαϊκών τάξεων.
Για να ταυτιστούν αυτά τα δύο, απαιτείται η εξεύρεση ισοδύναμων που θα περιορίσουν τις συνέπειες του νέου μνημονίου στα χαμηλά στρώματα, αναπροσδιορίζοντας με τα νέα δεδομένα της οικονομίας ποιος είναι φτωχός, ποιος μεσαίος και ποιος πλούσιος. Ο μισός πληθυσμός ζει στα όρια της φτώχειας και βάλλεται διαρκώς από τον ανορθολογισμό των στερεοτύπων που έχει μαγειρέψει η ΛΜΑΤ με τα υλικά του λάιφσταϊλ. Η κατάρρευση του μιντιακού κατεστημένου από μόνη της δεν φτάνει.
Το «όλοι ίδιοι είναι» καραδοκεί και, φυσικά, ο αντίλογος δεν χαρίζεται, αποδεικνύεται με πράξεις. Από τα πεπτραγμένα και τις παραλείψεις των πέντε μηνών μπορούν να βγουν πολλά συμπεράσματα. Ο χαβαλές στα κάγκελα και ο διανοουμενίστικος ελιτισμός δεν γίνεται πλέον αποδεκτός, μόνο η σκληρή δουλειά και οι μετρημένες κουβέντες θα προσθέσουν πολιτικό κεφάλαιο στην ήπια σοσιαλδημοκρατία που επιτρέπει το καθεστώς ημιχρεοκοπίας. Επείγει το ξεσκαρτάρισμα μέσα στις τράπεζες και στα ΜΜΕ. Η κυβέρνηση έχει από πάνω της ένα μεγεθυντικό φακό με ζουμ 61,31%. Ό,τι κάνει -καλό ή κακό- θα αποκτά αυτομάτως πολλαπλάσιες διαστάσεις.
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
