“Όταν αφήνεις την αγάπη ενός παιδιού να μεταμορφώσει την καρδιά σου, τότε ξαναγεννιέσαι” – Judy Ford...
Αλήθεια πόσο πιο απλή και όμορφη θα ήταν η ζωή μας αν παίρναμε μερικά μαθήματα από τα μικρά παιδιά!!! Αν αφήναμε στην άκρη τη μάσκα του «εγώ είμαι ο μεγάλος, ο δάσκαλος και ξέρω» και δίναμε την ευκαιρία στα παιδιά να μας διδάξουν μέσα από την παιδικότητα και την πηγαία, αυθόρμητη, ολοζώντανη φύση τους!!
Ας διαβάσουμε και ας σκεφθούμε τα δέκα απλά μαθήματα που μπορούν να μας διδάξουν και όχι να τους διδάξουμε!!
1. «Δεν με νοιάζει τι είναι “σωστό”. Κάνω αυτό που μ΄ αρέσει»: Πολλοί από μας χρειαζόμαστε να χαλαρώσουμε λιγάκι από τα «πρέπει» που επιβάλλουμε στους εαυτούς μας ή μας επιβάλλουν και να ακολουθούμε πιο εύκολα τη φωνή της καρδιάς! Ας εφαρμόσουμε στην τάξη μας την “προσωπική” μας παιδαγωγική θεωρία, αφού βέβαια μπορούμε πρώτα να την υποστηρίξουμε. Τότε τα “πρέπει” και τα “σωστά” των άλλων θα μείνουν στην άκρη!!!
2. «Κάνω εγώ την πρώτη κίνηση όταν θέλω κάτι, δεν παριστάνω τον αδιάφορο στη γωνία περιμένοντας τους άλλους»: Μοίρασμα, σύνδεση, έκφραση, όλα αυτά που πηγαία κάνουν τα μικρά παιδιά, όταν οι μεγάλοι οχυρώνονται πίσω από ρόλους και προφάσεις για να παραμείνουν κλεισμένοι στο καβούκι τους, ενώ κατά βάθος λαχταρούν να συνδεθούν με τους άλλους! Ας μπούμε και εμείς στην ομάδα τους και ας νιώσουμε τη χαρά του “εμείς”. Ας γίνουμε μια ομάδα με τους συναδέλφους μας στο χώρο εργασίας.
3. «Εκφράζω αυθόρμητα τα συναισθήματά μου ό,τι κι αν συμβαίνει και μετά προχωράω παρακάτω»: Τα παιδιά κλαίνε όταν βιώνουν απόρριψη και λύπη, γελάνε όταν χαίρονται, τσιρίζουν όταν θυμώνουν, όταν εμείς παριστάνουμε τους ευγενικούς, τους υπεράνω και τους ψύχραιμους, ενώ μέσα μας πονάμε ή βράζουμε από οργή. Μετά παραπονιόμαστε γιατί δεν νιώθουμε καλά και κρατάμε απωθημένα για μια ζωή, σε αντίθεση με τα παιδιά που με φυσικότητα περνούν από το δάκρυ στο γέλιο και απλά …συνεχίζουν το παιχνίδι τους! Δεν είναι κακό να δείξουμε τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα μας την ώρα που βρισκόμαστε στην τάξη κοντά τους!!! Θα σεβαστούν την ειλικρίνεια των συναισθημάτων μας.
4. «Όταν κάτι μ΄αρέσει πολύ, γιατί να το εγκαταλείψω για κάτι άλλο που δεν μ΄ αρέσει και τόσο;»: Χιλιάδες φορές θυσιάζουμε ή καταπιέζουμε τις επιθυμίες μας για να κάνουμε το «σωστό». Ας πούμε ναι στην επιθυμία των μαθητών μας να ασχοληθούν με τη δραστηριότητα που τους κέντρισε το ενδιαφέρον τους και ας αφήσουμε στην άκρη την ύλη και το μάθημα της επόμενης ώρας.
5. «Τα μικρά πράγματα μου δίνουν μεγάλη χαρά»: Μια αγκαλιά, ένα παγωτό, μια αστεία γκριμάτσα, τα πάντα μπορεί να είναι πηγή ευδαιμονίας και ευχαρίστησης για ένα παιδί, όταν ο κόσμος των μεγάλων είναι γεμάτος από μεγαλεπήβολους στόχους χωρίς συναίσθημα. Μπορούμε να σταματήσουμε την ώρα της διδασκαλίας μας και να τους χαρίσουμε στιγμή χαλάρωσης κάνοντας όλοι την γκριμάτσα της στιγμής!!! Είναι σίγουρο ότι στη συνέχεια θα είναι πιο συγκεντρωμένα στον στόχο τους.
6. «Εκφράζω γενναιόδωρα την αγάπη! Λέω “σ΄ αγαπώ”, γράφω όμορφα λόγια, κάνω δώρα και αγκαλιές σ΄αυτούς που αγαπώ»: Ακριβώς το αντίθετο από τη συναισθηματική τσιγκουνιά των μεγάλων, που τόσο φοβούνται μήπως εκτεθούν αν πουν μια καλή κουβέντα ή αν εκφραστούν με τρυφερότητα, ακόμα και απέναντι στους δικούς τους ανθρώπους!Ελάχιστες είναι οι σχέσεις ανάμεσα στους ενηλίκους που βασίζονται στην ανιδιοτελή αγάπη!!! Ελάχιστες οι φορές που ο δάσκαλος εκφράζει την αγάπη του και λέει “σας αγαπώ” στα μικρά πλασματάκια που τον βλέπουν μέσα στα μάτια.
7. «Kάθε μέρα ξεκινάω με ενθουσιασμό»: O,τι κι αν συμβαίνει, τα μικρά παιδιά ξυπνούν το πρωί με ζωντάνια και όρεξη, έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο (όταν εμείς, οι μεγάλοι, συχνά είμαστε ήδη καταπονημένοι από τα σενάρια φόβου που έχουμε σκεφτεί από την προηγούμενη μέρα).Κάθε μέρα μπορεί να ξεκινά η ημέρα μας με ένα τραγούδι, το τραγούδι της ομάδας τάξης και με μια χαρούμενη καλημέρα.
8 . «Η περιέργεια μου ανοίγει δρόμους»: Απέναντι στη σοβαροφάνεια και στην ψεύτικη εικόνα “εγώ τα ξέρω όλα” των μεγάλων, τα παιδιά έρχονται μέσα από χιλιάδες ερωτήσεις να βρουν απαντήσεις για να κατανοήσουν τον συναρπαστικό κόσμο που τα περιβάλλει. Είναι τελικά τόσο απλό: “Ρώτα για να πάρεις απαντήσεις”. Ας τολμήσουμε να τους πούμε ότι δεν τα ξέρουμε όλα, ας ρωτήσουμε και εμείς και ας συμμετέχουμε στην αναζήτηση της αλήθειας, την ώρα του μαθήματος.
9. «Η φαντασία είναι το παν»: Απέναντι στο στεγνό και άκαμπτο ορθολογισμό μας έρχονται τα πιτσιρίκια να αντιτάξουν το δημιουργικό τους πνεύμα, που μεταμορφώνει ένα απλό ξύλο σε μαγικό ραβδί, ένα ύφασμα σε σπίτι, ένα όνειρο σε αληθινή ζωή. Αν κρατήσουμε ακμαίο και ζωντανό το κομμάτι μας αυτό, μπορούμε να ελπίζουμε πως θα δώσουμε σάρκα και οστά στις αληθινές μας επιθυμίες! Δημιουργία=φαντασία!!! Η τάξη μας ας μετατραπεί σε ένα “φανταστικό” νησί γνώσης!!!!
10. «Απολαμβάνω την παρούσα στιγμή. Είναι το ταξίδι που μετράει όχι το αποτέλεσμα»: Ε, αυτό κι αν είναι μάθημα ζωής, με δασκάλους τα παιδιά και μαθητές τους εμάς τους ενήλικες!Ας απολαύσουμε την ώρα που βρισκόμαστε μαζί τους στην τάξη και ας μάθουμε όλοι μαζί!!!
Στον κόσμο των μεγάλων ο έπαινος και η ενθάρρυνση είναι στοιχεία που σπάνια αξιοποιούμε, πιστεύοντας ίσως πως αρκεί να διεκπεραιώνουμε τις υποχρεώσεις μας.Κι όμως, πού και πού είναι ωραίο να λες και να ακούς ότι κάτι έχεις κάνει καλά. Θυμηθείτε τη χαρά που νιώσατε όταν οι μαθητές σάς είπανε “Μπράβο, είναι πολύ όμορφο αυτό που φτιάξατε!!!”. Τελικά μερικά πράγματα αξίζουν κι ένα «μπράβο»!!! Οι ενήλικες φοβόμαστε την αποτυχία και δεν διστάζουμε να αρνηθούμε να ασχοληθούμε με κάτι μόνο και μόνο από το φόβο μήπως δεν το κάνουμε καλά. Την ίδια στιγμή, το παιδί δεν έχει τέτοιες ανησυχίες και δηλώνει με τεράστια ευκολία ότι θα τα καταφέρει!!! Τα παιδιά γελάνε πολύ –περισσότερες από 400 φορές την ημέρα. Αντίθετα, ένας ενήλικας γελάει κατά μέσο όρο 15 φορές την ημέρα. Ζώντας με τα παιδιά, είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουμε να γελάμε περισσότερο…
hamomilaki.blogspot.gr
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
.jpg)
