Η Οδύσσεια της γιορτής της Μητέρας...
Στην αρχαία Ελλάδα, μια γιορτή ανοιξιάτικη ήταν αφιερωμένη στη Θεά Γαία (Μητέρα Γη), μητέρα των θεών και των ανθρώπων. Αυτή ήταν και η πρώτη μορφή εορτασμού της Μητέρας. Τη γιορτή αυτή διαδέχθηκε η γιορτή η αφιερωμένη στην κόρη της Γαίας, τη Ρέα. Η Ρέα ήταν η σύζυγος του Κρόνου και η Μητέρα του Δία και όλων των Θεών της αρχαίας Ελλάδας.
Οσο και αν δεν το γνωρίζουμε η γιορτή της μητέρας μαζί με άλλες πλήθους εορτών πηγάζουν από την αρχαία Ελλάδα, συνήθως αυτές τις εορτές τις ονόμαζαν Ανοιξιάτικες και εορτάζονταν με ιδιαίτερη χαρά καθώς προανάγγελλαν το καλοκαίρι την εποχή δηλαδή της αναγέννησης και της αφθονίας...Δυστυχώς όλες αυτές οι εορτές απαγορεύτηκαν επί Βυζαντίου ως σατανικές και όσες γνωρίζουμε σήμερα τις διέσωσαν από γενιά σε γενιά παιδιά που δεν άφηναν τα προγονικά τους έθιμα με καμια απαγόρευση...
Η αναγέννηση της ευρώπης τον 20 αιώνα αναβίωσε πολύ λίγες από αυτές καθώς ως πηγή έμπνευσης τους είχαν τα πρότυπα της αρχαίας Ελλάδος. Για πρώτη φορα ξανά στην Ελλάδα η εορτή της Μητέρας εορτάζεται το 1929 στις 2 Φεβρουαρίου για να συνδυαστεί η Γιορτή αυτή με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής αλλα ύστερα από αντιδράσεις ορισμένων διανοουμενων της εποχής η γιορτή της Μητέρας μεταφέρεται στις 2 Φεβρουαρίου ύστερα όμως από 31 ολόκληρα χρονια και μετά από περισσότερες έντονες αντιδράσεις λόγο ότι το περιεχόμενο της εορτής έτεινε να εξαφανιστεί από την καπελωμένη χριστιανική, εν τελει το 1960 η εορτή αυτονομείται και εορτάζεται ξεχωριστά ώστε να έχει το περιεχόμενο που πρέπει, ωστόσο κινήσεις του Εκκλησιαστικού κλήρου ποτε δεν σταμάτησαν τις προσπάθειες μιας νέας εορτής καθοδηγούμενης από εκείνους. Τελος παρόλου το κυνηγητό των Ελληνικών εορτών εκείνες μέχρι σήμερα εορτάζονται σχεδόν αυτούσιες συνήθως και αναμένουν ως άλλος Οδυσσέας να δικαιωθούν κάποια στιγμή και να αναγνωριστούν από τα παιδιά τους...γένοιτο!
«Ήλθε, ήλθε χελιδών
καλάς ώρας άγουσα καλούς ενιαυτούς
επί γαστέρι λευκά, επί νώτα μέλαινα
Παλάθαν συ προκύκλει εκ πίονος οίκου
οίνου τε δέπαστρον, τυρών τε κάνιστρον
και Πυρών α χελιδών και λεκιθίταν
Ουκ απωθείται. Πότερ’ απίωμες ή λαβώμεθα;
Ει μεν τι δώσεις ει δε μη, ουκ εάσομες
Ή ταν θύραν φέρομες ή θυπερθυρον
Ή ταν γυναίκα ταν έσω καθημέναν
μικρά μεν εστί, ραδίως νιν οίσομες
Αν δη φέρης ρι, μέγα δη τι φέρεις
Άνοιγ’, άνοιγε ταν θύραν χελιδόνι
Ου γαρ γέροντες εσμέν, αλλά παιδιά
strangehellas
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
