Κάτι που δεν κοστίζει και είναι ο καλύτερος σύμμαχος μας
Ποιο είναι αυτό; Κάτι που δεν κοστίζει και είναι ο καλύτερος σύμμαχος μας στην προσπάθεια που κάνουμε να τα βγάλουμε πέρα στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Ο λόγος για την προσωπική ανάπτυξη!
Πριν από αρκετά χρόνια όταν τα βιβλία προσωπικής ανάπτυξης γίνονταν ανάρπαστα σε Αμερική και Ευρώπη και οι κάθε είδους δάσκαλοι και γκουρού, που τα έγραφαν, αντιμετωπίζονταν σχεδόν ως ιερά τέρατα, εμένα με απασχολούσε το πώς θα μεγαλώσω όσο το δυνατόν καλύτερα την κόρη μου, και ψαχνόμουν γύρω από το dos and donts του σωστού γονιού.
Στενοχωριόμουν που δεν είχα το χρόνο να διαβάσω κι εγώ κάποια από όλα αυτά τα βιβλία που πίστευα ότι θα με βοηθούσαν στην εξέλιξη μου και θα εμπλούτιζαν τις γνώσεις μου. Αλλά έμενα αυστηρά αφοσιωμένη στην προτεραιότητα μου: το μεγάλωμα του παιδιού μου. Αυτό ήταν πάνω από όποια προσωπική μου επιθυμία ή φιλοδοξία.
Δεν είχα βλέπετε ακόμα συνειδητοποιήσει ότι ο καλύτερος τρόπος για να μεγαλώσω το παιδί μου ήταν η δική μου αυτοβελτίωση, η δική μου προσωπική ανάπτυξη, το να γίνω εγώ καλύτερος και πιο σωστός άνθρωπος.
Στη προσπάθεια μου να καταλάβω πώς σκέφτεται και νιώθει το παιδί μου, γιατί αντιδρά έτσι και όχι αλλιώς, και καθώς σπαζοκεφάλιαζα να βρω πώς θα το πείσω να κάνει το ένα ή το άλλο, διαπίστωσα πως η νουθεσία και η θεωρία χωρίς ΑΠΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ δεν έχουν κανένα νόημα: Για να μην τρώει το παιδί τσιπς δεν αρκούσε να του πω ότι θα πονέσει η κοιλίτσα του, έπρεπε να μη βλέπει εμένα να τα τρώω, για να τακτοποιεί το δωμάτιο του, έπρεπε να είναι το δικό μου και όλο το υπόλοιπο σπίτι απόλυτα τακτοποιημένο, για να μη βλέπει με τις ώρες τηλεόραση και να διαβάζει τα μαθήματά του, έπρεπε να μη βλέπω ούτε κι εγώ, για να μη μου αντιμιλάει, έπρεπε να μην αντιμιλάω κι εγώ στους δικούς μου γονείς...
Με δυο λόγια: δεν ανάθρεψα μόνο εγώ το παιδί μου με... ανάθρεψε και αυτό! Και όχι μόνο. Προσπαθώντας να βρω πώς θα του κεντρίσω το ενδιαφέρον για το ένα ή το άλλο θέμα, άνοιγα διάλογο μαζί του, του έδινα το χώρο και τον χρόνο να εκφραστεί ελεύθερα, να μου πει τι θέλει και τι όχι, χωρίς να το κριτικάρω, το άφηνα ακόμα και να παίρνει πρωτοβουλίες που δεν ενέκρινα... προειδοποιώντας το βέβαια ότι θα πρέπει να αναλάβει και τις σχετικές ευθύνες.
Και όταν μόνο του ανακάλυπτε το λάθος που έκανε, δεν του είπα ποτέ : εγώ σου τα ‘λεγα ή εγώ σε είχα προειδοποιήσει. Πολύ αργότερα έμαθα ότι αυτό που έκανα εγώ με την κόρη μου είναι ένα μέρος της δουλειάς του life coach, του προπονητή ζωής, του επαγγελματία που χωρίς αυτόν σήμερα δεν κάνουν βήμα οι celebrities.
Ο life coach είναι ο άνθρωπος που κατ’ αρχήν σε βοηθάει να καταλάβεις τον εαυτό σου, να καταλάβεις τι θέλεις κατά βάθος από τη ζωή σου, από τις σχέσεις σου, από τη δουλειά σου, και εν συνεχεία σε καθοδηγεί ώστε να βρεις τους τρόπους για να τα υλοποιήσεις.
Όμως εγώ, η κόρη μου, εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή αυτές τις αράδες, δεν είμαστε celebrities για να έχουμε τον δικό μας life coach, που σήμερα τον χρειαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ, για να βρούμε το δρόμο μας μέσα από τον λαβύρινθο της ζοφερής πραγματικότητας.
Γι αυτό, σ αυτό το σημείο συνάντησής μας, οι συνεργάτες μου κι εγώ, αποφασίσαμε ότι οφείλουμε, για το δικό μας και το δικό σας καλό, να δώσουμε χώρο στους προπονητές ζωής ώστε να μας μεταδώσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, διευκολύνοντας έτσι την πορεία μας στη ζωή.
Πιστεύουμε απόλυτα ότι όσο εμείς μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τόσο καλύτερα μπορούμε να καταλάβουμε τους άλλους και να δημιουργήσουμε καλύτερες σχέσεις μαζί τους, τόσο περισσότερα μπορούμε να προσφέρουμε σ εκείνους που αγαπάμε, τόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση μπορούμε να αντλήσουμε απ’ ό,τι κάνουμε.
Πιστεύουμε απόλυτα πως εκτός από την ενημέρωση για την υγεία μας, για την εμφάνισή μας ή το σπίτι μας, για το τι συμβαίνει γύρω μας, ή για την διασκέδασή μας, πάνω απ’ όλα χρειαζόμαστε ενημέρωση και υποστήριξη για το πώς να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας, τις πολύπλοκες καταστάσεις, τον ίδιο μας τον εαυτό!
Χριστίνα Λαμπίρη
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
