Τι έγινε ρε παιδιά;
Όταν ήμουν μικρή, τα καλοκαίρια περνούσε απ' τη γειτονιά ο κύριος Πιέρος.
Ένας Ρωσσοπόντιος σουβλατζής που έσερνε το καροτσάκι του, βαμμένο με λαδομπογιά σε χρώμα μπλε.
Ένα μπλε της θάλασσας, την εποχή που πάει να χειμωνιάσει.
Φαινόταν από τρία στενά απόσταση. Το...event που περιμέναμε με λαχτάρα!
Έκαιγε η φουφού πάνω στο καρότσι και το σουβλάκι ψηνόταν εκείνη τη ώρα παρουσία του πελάτη.
Τα πελατάκια ήμασταν όλα λαχανιασμένα, αναψοκοκκινισμένα απ' το παιχνίδι και ο κύριος Πιέρος ήταν ο μόνος που μπορούσε να το διακόψει, να μας βάλει στη σειρά να περιμένουμε και να πληρωθεί γι αυτό.
Φαντάζομαι πως οι μανάδες μας από εκείνον ξεσηκώσανε το "κάτσε φρόνιμα και θα σου πάρω γλειφιτζούρι".
Τα σουβλάκια του πεντανόστιμα, καθαρό κρέας, φρεσκοκομμένη ντομάτα, κρεμμύδι και λίγο μαϊντανό.
Και ύστερα ήρθε η μεταπολίτευση. Σε όλα.
Τα πελατάκια έβαλαν κοστούμια και ψηλοτάκουνα, γέννησαν άλλα πελατάκια που δεν τα άφηναν όμως να γυρνούν στις γειτονιές, ο κύριος Πιέρος έχτισε μαγαζί, μεγάλωσαν οι δουλειές του και το σουβλάκι του έγινε "τρία ξύγκι-δύο κρέας" γιατί ήθελε να πάρει και το δίπλα μαγαζί.
Εμείς τον τιμωρήσαμε και στραφήκαμε στα μανιτάρια αλά κρεμ.
Όταν κι αυτά μας ξίνισαν, το ρίξαμε στους αφρούς και στη μοριακή κουζίνα, κάνοντας ουρά μηνών να τη γευτούμε.
Και ύστερα ήρθε η κρίση. Σε όλα.
Τα πελατάκια έβαλαν κάτι πιο casual, είπαν πως και καλά άλλαξαν γούστα, αμόλησαν τα παιδιά τους στις γειτονιές μήπως προλάβουν να μάθουν πως είναι να ιδρώνεις απ΄ το παιχνίδι κι όλοι μαζί έψαξαν να θυμηθούν τη γεύση που ήξεραν από τα παιδικά τους χρόνια.
Εκατοντάδες "Πιέροι" στημένοι παντού.
Μίνιμαλ, μοντέρνοι, κλασσικοί, παραδοσιακοί, του παππού, της κυρ-Αχλάδως, πιάτσα, κόσμο και το λουρί της μάνας.
Άπειροι συνδυασμοί και επιλογές.
Τι έγινε ρε παιδιά;
Εγώ τότε που ήθελα να παραγγείλω, μόνο έναν αριθμό έλεγα.
eyedoll
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
