Δήμητρα Ματσούκα: Πάντα θυμάμαι να τα έχω με κάποιον

Είναι μια από τις ωραιότερες και πιο ερωτικές ηθοποιούς που έχουμε. Η ταλαντούχα Δήμητρα Ματσούκα  δεν μιλάει συχνά στα μέσα και επιδιώκει να μας απασχολεί μόνο με όσα έχουν να κάνουν με τα επαγγελματικά της. Στη Lifo που κυκλοφορεί μοιράστηκε με τον Ευθύμη Φιλίππου στιγμές της και αποκάλυψε  για όσα της αρέσουν, όσα φοβάται και όσα απεχθάνεται.
«Ήθελα να γίνω δικηγόρος και να εξαλείψω την αδικία. Πέρασα Νομική στην Κομοτηνή αλλά πήγα μόνο για δύο μήνες. Ένιωθα πάντα μεγάλη απέχθεια για τις φάρσες, ένιωθα μεγάλη αμηχανία. Πολύ συχνά έκανα κοπάνα την πρώτη ώρα στο σχολείο και πήγαινα στο Oscar και έτρωγα μια σοκολατίνα με φρέσκιες φράουλες, πάστα σοκολατίνα.

Πάντα θυμάμαι να τα έχω με κάποιον, να διαβάζω αρχαία και να πηγαίνω σινεμά. Μου άρεσε πολύ να βλέπω ταινίες στον κινηματογράφο και τότε τα είχα με ένα παιδί που το λέγανε Γιάννη και είχε ένα μηχανάκι και τον έβαζα να με πηγαίνει κέντρο, σινεμά, και συνήθως ο Γιάννης κοιμότανε γιατί δούλευε και πήγαινε στο σχολείο ταυτόχρονα και ειδικά στα «Φτερά του έρωτα» είχε κοιμηθεί πολύ θυμάμαι. Ακόμα τον βλέπω τον Γιάννη καμιά φορά γιατί κάνει μετακομίσεις και μου έχει κάνει όλες τις μετακομίσεις αυτός.

Δεν κάπνιζα στο σχολείο γιατί δεν μου άρεσε η εικόνα ενός παιδιού που καπνίζει στο προαύλιο, μου φαινότανε βλακεία. Κάπνιζα στο σπίτι, στο μπανιο. Μου άρεσε πολύ να κοιτάζομαι στον καθρέφτη όταν κάπνιζα ήταν από τις ωραιότερες στιγμές της μέρας μου.

Όταν ήμουνα 18 χώρισαν οι γονείς μου και μετά έμεινα με τη μητέρα μου και την αδερφή μου .
Το πρώτο σπίτι που νοίκιασα ήταν στην οδό Σαρανταπήχου στο Λυκαβηττό και δεν έμενα ποτέ εκεί, μόνο κοιμόμουνα στον καναπέ της μάνας μου, αντικρίζοντας κάθε πρωί που ξυπνούσα τη βαθιά απογοήτευση στα μάτια της. Η μαμά μου ήταν μιε εντυπωσιακή ξανθιά γυναίκα. Με τον μπαμπά μου μοιάζουμε πολύ. Είναι ψηλός, μελαχρινός, μ’ ένα λακκάκι κι αυτός. Με την αδερφή μου δεν μοιάζουμε καθόλου γιατί εκείνη είναι ξανθιά, με σχεδόν κίτρινα μάτια. Πάντα δίπλα της από παιδιά στις φωτογραφίες εγώ ήμουν πιο σκούρα, πιο βρώμικη και πιο χτυπημένη, γεμάτη πληγές με ξεραμένα αίματα. Ο μπαμπάς δούλευε στο αεροδρόμιο. Μια Κυριακή βλέπαμε στην τηλεόραση τη σειρά «Μικροί Μεγάλοι», είχαμε κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, μπήκε ο μπαμπάς μου στο σπίτι και μας είπε ότι κουράστηκε να δουλεύει στο αεροδρόμιο και ότι θέλει να γίνει τραγουδιστής και γύρισα και κοίταξα τη μαμά μου και εκείνη του είπε: «Ναι, μπράβο Δημήτρη έχεις καταπληκτική φωνή» και μετά φιλήθηκαν. Το έκανε. Η μουσική που άκουγα ήταν τότε η μουσική που άκουγε κι αυτός. Μουσικές Ταξιαρχίες και Φατμέ. Φορούσα κάτι καστόρινα μποτάκια συνέχεια και έπιανα  τα μαλλιά μου αλογοουρά και η μάνα μου εκνευριζόταν και μου έλεγε ότι της θυμίζω την Όλιβ του Ποπάυ κι εμένα αυτή η γενική κτητική το «του Ποπάυ» με τσάντιζε πολύ γιατί ήξερα ποια ήταν η Όλιβ, δεν χρειαζόταν να μου πει ποιανού ήταν.»

« Δεν μου άρεσε ποτέ το όνομα Δήμητρα. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω αρχίσει σιγά σιγά να συμβιβάζομαι με αυτό. Μικρή έλεγα σε όλους πως με λένε Μόνικα και όταν ήμουν στη δραματική έλεγα πως με λένε Αριάδνη, γιατί τότε μου άρεσε πολύ για κάποιον λόγο ο συνδυασμός που έκανε το δέλτα με το νι.
Όταν ήμουν 18 χώρισαν οι γονείς μου και μετά έμενα με τη μητέρα μου και την αδερφή μου, ύστερα ήρθαν η γιαγιά μου κι ένα σκυλί Yorkshire, η Λολίτα.

Ξυπνάω όσο πιο αργά μπορώ. Μου αρέσει πολύ η ελληνική τηλεόραση μετά τις 12 το βράδυ. Καπνίζω περίπου 2 πακέτα την ημέρα. Με ενοχλούν οι άνθρωποι που μιλάνε στον ενικό σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Αδειάζω συνέχεια τα τασάκια. Αν έπρεπε να δώσω μια συμβουλή ως άνθρωπος προς έναν άλλο άνθρωπο, θα ήταν πως ποτέ δεν πρέπει να κάνουμε ένα πάτωμα σε ένα σπίτι άσπρο γιατί λερώνει πολύ και πρέπει συνέχεια να το καθαρίζεις.

Δεν είμαι από αυτούς που έχουν χόμπι και  κάνουνε σπορ. Όταν τσαντίζομαι έχω μια καταπληκτική ευφράδεια και πολλές φορές εντυπωσιάζομαι κι εγώ η ίδια γιατί μιλάω φανταστικά ελληνικά, συμπυκνωμένα, σχεδόν πιντερικά, με τέλεια σύνταξη. Δεν φωνάζω. Είμαι πολύ καλή όταν νευριάζω, πολύ. Μου αρέσει το μαύρο Johnnie Walker. Παλιά δεν χόρευα ποτέ. Τώρα χορεύω λίγο. Σιχαίνομαι τα λάτιν. Αυτά τα τε κέλα πόνγκο, τε κέλα πόνγκο και μπαμπολέιρο, μπομπολέιρα και τζομπί τζομπά. Αίσχος. Έχω ένα αγαπημένο μπουφάν δερμάτινο και το φοράω πολλά χρόνια. Είναι τελείως σκέτο, με φερμουάρ, πάρα πολύ ωραίο κι ένα φόρεμα που είχα πάρει στο Βελιγράδι μπεζ ζαχαρί, με μανίκι ως δω, κουμπάκια, στενό ως εδώ, που κάτω ανοίγει. Φοβάμαι τα αεροπλάνα. Αυτό που με κάνει κυρίως να ηρεμώ στην πτήση είναι να τυλίγω μια πασμίνα, ένα μαντήλι ή οτιδήποτε γύρω από το κεφάλι μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό με ηρεμεί. Το καλοκαίρι είχα πάει στο Καστελλόριζο. Μου άρεσε. Είχα πατερίτσες γιατί είχα χτυπήσει, φούξια πατερίτσες και τα ίδια βατραχοπέδιλα. Δεν ήταν τόσο τραγικό όσο ακούγεται, με πρόσεχαν όλοι, ξέρεις, μια μικρή αναπηρία σε κάνει πιο συμπαθή, ακόμα και όταν δεν το αξίζεις. Τώρα μένω μόνη μου. Στο Παγκράτι μένω.»
«Κυρία Ματσούκα θα ήθελα να μου πείτε ποιος έκοψε τα μαλλιά σας ;»
« Μόνη μου κουρεύτηκα προχτές, μ’ ένα ψαλλιδάκι μικρό νυχιών. Τα μαλλιά μου ήταν μακριά πριν και τα έκανα καρέ.»

Αν σας άρεσε κάντε Like: