Σπρώχνοντας ή σέρνοντας ένα ελαφρύ τρίκυκλο καροτσάκι με τα απολύτως απαραίτητα, ολοκληρώνει ένα επικό ταξίδι 74.000 χλμ. σε πέντε ηπείρους και 64 χώρες. Πώς τα κατάφερε; Είναι απλό: συνάντησε παντού καλούς ανθρώπους.
Θέλησε να βρει ξανά το νόημα της ζωής του «στους δρόμους και στις ζωές των άλλων». Επέστρεψε στο Βανκούβερ πριν από λίγες εβδομάδες, 56χρονος πια. Την άνοιξη θα κάνει τα τελευταία του χιλιόμετρα, στην ίδια του την πατρίδα.
«Λίγο προτού κλείσω τα 45 έπαθα κατάθλιψη. Η επαγγελματική μου ζωή δεν μου έδινε καμιά χαρά. Ένιωθα άδειος».
Η ρουτίνα της καθημερινότητας με κούραζε, τα παιδιά είχαν μεγαλώσει και η ζωή μου έμοιαζε να μην έχει νόημα. Υπέφερα από αυτό που λέμε “κρίση της μέσης ηλικίας”.
Άρχισα να τρέχω, πιστεύοντας ότι η φυσική άσκηση θα μου έκανε καλό. Μια μέρα έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται πόσο μακριά θα μπορούσα να φτάσω αν συνέχιζα να τρέχω αντί να γυρίσω στο σπίτι. Πόσο καιρό θα έκανα για να φτάσω στη Νέα Υόρκη; Στο Μεξικό; Στο Σαντιάγκο; Σιγά-σιγά άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά ένα ταξίδι με τα πόδια που θα το αφιέρωνα στον σκοπό που με αγγίζει πιο πολύ: την ειρήνη για τα παιδιά του κόσμου».
Έπειτα από λίγο καιρό βρήκε το θάρρος να μιλήσει στη γυναίκα του για το όνειρό του. Προς μεγάλη του έκπληξη, «η Λους με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: “Να το κάνεις. Αν έτσι νιώθεις, πρέπει να φύγεις...”».
Η οδύσσεια άρχισε από το Μόντρεαλ, ένα ηλιόλουστο πρωινό. Ο Μπελιβό διέσχισε με τα πόδια την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ και τη δυτική πλευρά της Νότιας Αμερικής. Πήρε το αεροπλάνο για τη Νότια Αφρική και από εκεί περπάτησε προς τον βορρά, κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Μαύρης Ηπείρου.
«Το καθεστώς του Καντάφι δεν μου έδωσε βίζα και έτσι πέρασα στην Ευρώπη από το Μαρόκο και όχι από τη Λιβύηόπως σχεδίαζα. Σήμερα βλέπω με φρίκη στην τηλεόραση τις εικόνες από τον εμφύλιο στη Λιβύη... Καθώς πλησίαζε ο βαρύς χειμώνας του 2006 εγκατέλειψα το σχέδιο να περάσω στη Ρωσία και κατευθύνθηκα προς τη Μέση Ανατολή...».
Διέσχισε τη Βόρεια Ελλάδα καθ΄ οδόν για την Κωνσταντινούπολη και έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από τη χώρα μας «και τη ζεστή φιλοξενία των Ελλήνων».
«Αλλά στην Αφρική ήμουν σε ένα μόνιμο πολιτισμικό σοκ. Μόλις είχα μάθει για τους στόχους της Διεθνούς Δεκαετίας για έναν Πολιτισμό Ειρήνης και μη Βίας για τα Παιδιά του Κόσμου, που είχε κηρύξει η UΝΙCΕF, και η πραγματικότητα που αντίκρισα εκεί με συγκλόνισε. Στο Σουδάν είδα με τα μάτια μου την τραγική κατάσταση πολλών παιδιών που στρατολογούνται ως πολεμιστές στην εμφύλια διαμάχη και πέφτουν θύματα απαγωγής, δολοφονιών και σεξουαλικής βίας» λέει.
Τα επόμενα χρόνια διέσχισε την Ινδία και την Κίνα και τον Αύγουστο του 2008 έφτασε στη Νότια Κορέα. Σειρά είχαν οι Φιλιππίνες, η Μαλαισία και η Αυστραλία. Τους τελευταίους μήνες του 2010 περπατούσε στη Νέα Ζηλανδία. Στις 30 Ιανουαρίου του 2011, ο ατρόμητος πεζοπόρος προσγειώθηκε στο Βανκούβερ, πίσω στην πατρίδα, για το τελευταίο σκέλος της περιπέτειας. Στο αεροδρόμιο τον περίμεναν η γυναίκα του, που είχε να τον δει ένα χρόνο, μια ζωντανή ορχήστρα και πλήθος θαυμαστών.
«Εάν οι πλούσιες χώρες διέθεταν απλώς τις στρατιωτικές δαπάνες έξι ημερών για την εκπαίδευση θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν τα 16 δισ. δολάρια που είναι απαραίτητα για να πάνε σχολείο όλα τα παιδιά στον αναπτυσσόμενο κόσμο» λέει ο ιδεαλιστής καναδός οδοιπόρος. Και εξηγεί: «Γενιές ολόκληρες μένουν αγράμματες ή αμόρφωτες εξαιτίας των ένοπλων συγκρούσεων, οι οποίες εκθέτουν τα παιδιά κυρίως σε επιθέσεις με στόχο τα σχολεία τους ή σε σεξουαλική βία. Από τα 67 εκατομμύρια παιδιά που δεν πηγαίνουν στο σχολείο, το 42%, δηλαδή 28 εκατομμύρια, ζουν σε φτωχές χώρες στις οποίες μαίνονται συγκρούσεις.
Από το 1999 ως το 2008 35 χώρες υπήρξαν θέατρο ένοπλων συγκρούσεων. Ένα από τα κύρια προβλήματα είναι ότι οι πλευρές που εμπλέκονται στις συγκρούσεις βάζουν στο στόχαστρο παιδιά και σχολεία. Όσο καιρό έμεινα στην Υεμένη καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν 220 σχολεία στη διάρκεια συγκρούσεων μεταξύ κυβερνητικών και ανταρτικών δυνάμεων» καταλήγει ο Ζαν Μπελιβό.
Αν σας άρεσε κάντε Like:
