Στο twitter παρακολουθώ το #egypt, μία θάλασσα χωρίς πάτο, γεμάτη πληροφορίες από την οποία απουσιάζουν ο σαρκασμός και οι «εξυπνάδες» που επενδύουν τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος. Επίσης παρακολουθώ τον BloggerSeif, που, απ' ότι κατάλαβα, είναι Λιβανέζος, βρίσκεται στην Αίγυπτο και έχει στην κατοχή του τηλέφωνο από άλλη χώρα. Θα του κοστίζει πολλά παραπάνω, αλλά σκάβει και αυτός με τα νύχια του το επικοινωνιακό τείχος που ύψωσε το καθεστώς Μουμπάρακ. Θα τα γνωρίζετε: η κυβέρνηση της Αιγύπτου ουσιαστικά έβγαλε τη χώρα από το internet. Στην αρχή απέκλεισε την πρόσβαση στις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης. Διόλου δύσκολο να το παρακάμψει κάποιος που γνωρίζει κάτι παραπάνω από τα στοιχειώδη. Στη συνέχεια το καθεστώς κατέβασε τους διακόπτες. Ακόμα και το site του βασικού πάροχου δικτύωσης δεν είναι προσβάσιμο. Ακολούθησε η παρέμβαση στα κινητά τηλέφωνα. Για πρώτη φορά στην ιστορία η πρόσβαση στα δίκτυα θεωρείται αντικείμενο ανθρωπιστικής βοήθειας.
Τα δίκτυα δεν λειτουργούν σε μεγάλες περιοχές των αστικών κέντρων, ενώ ζητήθηκε από τις εταιρίες τηλεφωνίας να διακόψουν τις υπηρεσίες του internet. Επικοινωνιακά η Αίγυπτος επέστρεψε είκοσι χρόνια πίσω. Βέβαια οι περισσότερες εξεγέρσεις στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν σε εποχές όπου δεν υπήρχε ούτε καν τηλέγραφος, όμως όταν αποκλείεις έναν άνθρωπο από τη σύγχρονη επικοινωνία, βρίσκεις τα αντανακλαστικά του εν υπνώσει. Ταυτοχρόνως, όμως, στην Αίγυπτο διεξάγεται και ένα μικρό τεχνολογικό πείραμα. Μπορείς να αποκόψεις πλήρως μία χώρα από το δίκτυο; Ναι. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να αποκλείσεις και τους πολίτες της. Εντάξει, είναι αυτονόητο πως όσοι κρατούν δορυφορικά τηλέφωνα (ειδικά οι δημοσιογράφοι) μπορούν να έχουν εύκολη πρόσβαση στο internet. Το ίδιο ισχύει και για όσους κατέχουν κινητά από άλλη χώρα για όσο ακόμα επιτρέπεται η περιαγωγή δεδομένων. Και μετά είναι το παλιό καλό dial up. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν διαθέσιμα μόντεμ σε άλλες χώρες που απαντούν σε τηλεφωνικές κλήσεις από την Αίγυπτο. Και εδώ το κόστος είναι υψηλό ως απαγορευτικό, αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί για ένα-δύο λεπτά, να στείλει το μήνυμα ή το tweet του και να επιστρέψει πάλι στη σιωπή.
Τα tweets, λοιπόν, στο #egypt είναι χιλιάδες. Είναι περισσότερα από ένα tweet ανά δευτερόλεπτο. Από τον Λιβανέζο που σας έλεγα παραπάνω μέχρι το State Department, όλοι βάζουν τη ψηφίδα τους στην εικόνα. Υποθέτω ότι ανάμεσα σε αυτούς που γράφουν θα βρίσκονται και άνθρωποι του καθεστώτος, επαγγελματίες ή ψυχωτικοί ψεύτες, προπαγανδιστές και ειλικρινείς, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, ρεπόρτερ που μεταδίδουν από την πρώτη γραμμή των γεγονότων. Αυτό παρά τα αυτονόητα προβλήματα είναι γοητευτικό. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: οι περισσότερες περιγραφές και οι εικόνες που προσλαμβάνεις έχουν να κάνουν με ένα άθροισμα στιγμών. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είσαι όλη μέρα μπροστά στην οθόνη και παρακολουθείς τις ενημερώσεις της κοινωνικής δικτύωσης θα ενημερωθείς για όσα συμβαίνουν στο οδόφραγμα. Αν όμως αποχωρήσει ο Μουμπάρακ θα το μάθεις από το Al Jazeera και το CNN. O νεαρός από το κινητό του τηλέφωνο θα σου πει ότι κάποιος δολοφονήθηκε δίπλα του. Το BBC θα σου πει τον αριθμό των νεκρών. Ποιο ρεπορτάζ έχει μεγαλύτερη αξία; Πλέον και τα δύο. Τα μεγάλα ενημερωτικά sites βγάζουν κανονικό μεροκάματο από τα tweets και τις αναφορές των απλών ανθρώπων.
Αυτό που παρακολουθούμε τούτες τις μέρες είναι μία σπουδαία φωτογραφία από το νέο τοπίο της ενημέρωσης. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε την εγκυρότητα και τη σοβαρότητα κάθε μηνύματος, όμως παίρνουμε μία καλή εικόνα. Είναι σαν να ακούς τις φωνές του πλήθους που διαδηλώνει. Και εσύ πλέον μπορείς να αντιδράσεις εκφράζοντας τη συμπαράσταση σου χωρίς κάποιο κομματικό ή άλλο μεσάζοντα. Ο καθένας μόνος και όλοι μαζί. Και τελικά αυτό έχει αποτέλεσμα. Είναι στα αλήθεια η παγκόσμια κοινή γνώμη.
Update: τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδας), η Twitter η Google και η εταιρία SayNow ανακοίνωσαν ότι ανέπτυξαν τεχνολογία που επιτρέπει αναρτήσεις στο twitter μέσω φωνητικών μηνυμάτων. Πρακτικά πρόκειται για εξέλιξη που καταργεί τους περιορισμούς στην πρόσβαση.
Τα δίκτυα δεν λειτουργούν σε μεγάλες περιοχές των αστικών κέντρων, ενώ ζητήθηκε από τις εταιρίες τηλεφωνίας να διακόψουν τις υπηρεσίες του internet. Επικοινωνιακά η Αίγυπτος επέστρεψε είκοσι χρόνια πίσω. Βέβαια οι περισσότερες εξεγέρσεις στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν σε εποχές όπου δεν υπήρχε ούτε καν τηλέγραφος, όμως όταν αποκλείεις έναν άνθρωπο από τη σύγχρονη επικοινωνία, βρίσκεις τα αντανακλαστικά του εν υπνώσει. Ταυτοχρόνως, όμως, στην Αίγυπτο διεξάγεται και ένα μικρό τεχνολογικό πείραμα. Μπορείς να αποκόψεις πλήρως μία χώρα από το δίκτυο; Ναι. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να αποκλείσεις και τους πολίτες της. Εντάξει, είναι αυτονόητο πως όσοι κρατούν δορυφορικά τηλέφωνα (ειδικά οι δημοσιογράφοι) μπορούν να έχουν εύκολη πρόσβαση στο internet. Το ίδιο ισχύει και για όσους κατέχουν κινητά από άλλη χώρα για όσο ακόμα επιτρέπεται η περιαγωγή δεδομένων. Και μετά είναι το παλιό καλό dial up. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν διαθέσιμα μόντεμ σε άλλες χώρες που απαντούν σε τηλεφωνικές κλήσεις από την Αίγυπτο. Και εδώ το κόστος είναι υψηλό ως απαγορευτικό, αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί για ένα-δύο λεπτά, να στείλει το μήνυμα ή το tweet του και να επιστρέψει πάλι στη σιωπή.
Τα tweets, λοιπόν, στο #egypt είναι χιλιάδες. Είναι περισσότερα από ένα tweet ανά δευτερόλεπτο. Από τον Λιβανέζο που σας έλεγα παραπάνω μέχρι το State Department, όλοι βάζουν τη ψηφίδα τους στην εικόνα. Υποθέτω ότι ανάμεσα σε αυτούς που γράφουν θα βρίσκονται και άνθρωποι του καθεστώτος, επαγγελματίες ή ψυχωτικοί ψεύτες, προπαγανδιστές και ειλικρινείς, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, ρεπόρτερ που μεταδίδουν από την πρώτη γραμμή των γεγονότων. Αυτό παρά τα αυτονόητα προβλήματα είναι γοητευτικό. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: οι περισσότερες περιγραφές και οι εικόνες που προσλαμβάνεις έχουν να κάνουν με ένα άθροισμα στιγμών. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είσαι όλη μέρα μπροστά στην οθόνη και παρακολουθείς τις ενημερώσεις της κοινωνικής δικτύωσης θα ενημερωθείς για όσα συμβαίνουν στο οδόφραγμα. Αν όμως αποχωρήσει ο Μουμπάρακ θα το μάθεις από το Al Jazeera και το CNN. O νεαρός από το κινητό του τηλέφωνο θα σου πει ότι κάποιος δολοφονήθηκε δίπλα του. Το BBC θα σου πει τον αριθμό των νεκρών. Ποιο ρεπορτάζ έχει μεγαλύτερη αξία; Πλέον και τα δύο. Τα μεγάλα ενημερωτικά sites βγάζουν κανονικό μεροκάματο από τα tweets και τις αναφορές των απλών ανθρώπων.
Αυτό που παρακολουθούμε τούτες τις μέρες είναι μία σπουδαία φωτογραφία από το νέο τοπίο της ενημέρωσης. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε την εγκυρότητα και τη σοβαρότητα κάθε μηνύματος, όμως παίρνουμε μία καλή εικόνα. Είναι σαν να ακούς τις φωνές του πλήθους που διαδηλώνει. Και εσύ πλέον μπορείς να αντιδράσεις εκφράζοντας τη συμπαράσταση σου χωρίς κάποιο κομματικό ή άλλο μεσάζοντα. Ο καθένας μόνος και όλοι μαζί. Και τελικά αυτό έχει αποτέλεσμα. Είναι στα αλήθεια η παγκόσμια κοινή γνώμη.
Update: τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδας), η Twitter η Google και η εταιρία SayNow ανακοίνωσαν ότι ανέπτυξαν τεχνολογία που επιτρέπει αναρτήσεις στο twitter μέσω φωνητικών μηνυμάτων. Πρακτικά πρόκειται για εξέλιξη που καταργεί τους περιορισμούς στην πρόσβαση.
πηγή
Αν σας άρεσε κάντε Like:
.jpg)
