Όταν λοιπόν το ανοσολογικό σύστημα του οργανισμού ανριδρά παράδοξα και καταστρέφει τα δικά του στοιχεία, όπως πρωτεϊνες, κύτταρα κλπ. δημιουργείται μια διαταραχή σε ολόκληρο τον οργανισμό που δεν μπορεί να ελεγχθεί η να θεραπευτεί από τον ίδιο τον οργανισμό. Έτσι, εκδηλώνονται τα αυτοάνοσα νοσήματα, επειδή ο οργανισμός δεν κάνει ουσιαστικά αναγνωρίζει τα δικά του στοιχεία ως ξένα και βλαβερά και επιτίθεται εναντίον τους.
Το όνομα «Λύκος» (στα λατινικά λέγεται «Lupus»), χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στην Ιατρική πριν από 300 περίπου χρόνια, για τα δερματικά εξανθήματα που παραμόρφωναν το πρόσωπο, σαν να το είχε δαγκώσει λύκος.
Ωστόσο, σε 1 στις 4 περιπτώσεις Λύκου μπορεί να προσβληθούν εσωτερικά όργανα όπως οι νεφροί, η καρδιά, το αίμα, οι πνεύμονες και ο εγκέφαλος. Σε αυτές τις περιπτώσεις, χρησιμοποιούνται μεγαλύτερες δόσεις κορτικοειδών, ανοσοκατασταλτικά καθώς και στοχευμένες -βιολογικές θεραπείες. Σύμφωνα με τον ειδικό, ακόμη και στις πιο βαριές περιπτώσεις Λύκου, οι σύγχρονες θεραπείες ελέγχουν αποτελεσματικά τη νόσο, βάζουν δηλαδή τη νόσο σε ύφεση στο 80- 90% των περιπτώσεων.
Το είδαμε: εδώ
Αν σας άρεσε κάντε Like:
